Bir Kere Ölmezsem Yaşa(ya)mam...
Tescilli deliliğim...
An… Çoğul yanlızlık rayihalarının sindiği o metruk aşkların aforoz anı..
Onlar gideli ,rüzgara yar selamı kadar vakit geçti.. Eteğimde kızıl bir vahadın mahşer sonrası nakaratı.
Onlar gitti… Bir adım ötesi isli sus’lu dehlizlere dayadılar sırtımı.
Gerdanımdan mideme dolan acı bir iç çekiş kaldı artlarından. Bağdaş kurdum ömre helal, zamana mekruh kılınan bir ölümün kıyımına tırnak aralarımda , tırmalanmış asfaltlardan arta kalan zift kokulu üç beş taş kırıntısı.ellerimle birikmeliyim ölüme ki, kötü zanlar düşmesin aşk’a!
Çığlık çığlığa susuyor’um… Bir siyah geceye sızıyor ahım. Uykularım silkiniyor önce yarınlarından, kentin kapısını zorlarken tokmaklarına astığım çekinceli ‘belki’lerim. bir bozulsa ahdım, bir ses çıksa cesedimden, bir anlasalar gel(ebil)diğimi kendime, biliyorum işte , yine düşecekler dilime!Susmayacaklar!
Onlar gitti... Geçerken, bir nebze kara çalındı yüreciğime, kirli beyaz kalakaldım öylece.Oysa zifirdi renkleri evvelden seçemedim. Geceydi... Yedi tepesi yedi meleğin kanadına mıhlanmış bir kentin arka sokaklarına sırlandılar. Hep soluma düşen günahlarımı tembihleyip, katibinin hızlanan kaleminden bozdurdular düşlerimi.
Uyandım ,,sağ elim aşk hanesinin üstünde, tarumar olmuş ocağım.Kirpiğimden tutunmuş aşk ki başım vurgun önüme. Yare kalkmayan bu kaşın ayıbına,hadi , sürün beni dünüme! Ne de çok özlemişim seni.
Bak badi parmağıma, hani o yıldızlı saçlarına sürdüğüm ‘’işrak ilhamı’’mız vardı ya bizim, yetmedi Tahammülleri , tam alnıma sürecekken. şimdi, anlamını hiç bilmediğim küfürler sıralı dilimde, ahıma sürülen…
Dişlerimi gıcırdatıyor kentin paslı sürgüleri. Neden kısa kalıyor hep tırnaklarım aklıma? Onlar ne cüretle zonkluyorlar gecenin bağrında! Kentlerde gri yaşanmaz diye diye hıfzediyorlar lanetlerini . Anahtar deliğinden tükürdükleri alaca nehirlerde boğuyorlar cüssemi! Dalsam o gecenin esrarına , hiç yoktan
yalayacak beni ecelim! Kendime kalsam, hani yumulsam içime, bilmem kaç vakit önce göçmüşler, yetişemem ardıma…
Onlar gitti… Ya hak etmediler beni, ya da haklanamayandılar! Tam da heybelerinde ki çocukluğumu yoklamak için uzattım düşlerimi, yoktular. Tüm heveslerimi alıp terkilerine, binip atlarına gitmişler.
Dokuz vakit öncesi (ydi)... Bellerinde sandık hatırası kırmızı kuşak dolalı anneler, tortusu har zefzefelerin sancılı kapı eşiklerinde sallıyorlardı sarhoş hüzünleri…
Uyusun…Uyusunda… Büyüme(me)liydi oysa!
Onlar gitti… Ta içimde dibi tutmuş bir boşlukta ayak izleri, bir bıraksam kendimi gel(e)mez ahirim!
Çömeldiğim yerden sendeliyorum. Soğumaya başladım topuklarımdan, üşümüyorum! Birden ıslak bileklerime bulanmış saçlarımda irileşiyor gözbebeklerim. Sen(i) kanıyorum… Saçlarımın ivlerinden alnıma çalınıyor al !
Silik bir anımsayış sinmiş aklın en ucube kuytusuna. Deliler hatırlar da,bir sıralı dizseler cümlelerini, her şeyi hiçbir şey sanacak aklı selimler!
Onlar bilmesin… Geç anımsanıyorlar zaten ellerinde bir dolu kap balla kentin vahalarına varmıştılar. Sonrası… İşte! yaktılar bağrımızı...
Peki şimdi neyin peşindeler ? Aşk dersen sırra kadem bastı çoktan,dualarda sürçtü aklım, yetişemedi peşi sıra. Yani yorulmadan durulmuştuk biz. Sonra sabaha ama bir leyl girdi araya… Hicranlaşmış zaman, bir kısır döngünün içinde kayıptı kendimize…Bir benden ben çıkmazdı ki düştüler peşime!
Sesleri dürtüyor kıyameti! İsrafil’in dudak kıvrımına uzanıyor kirpikleri kentin. Tırnaklarımla kazıdığım kuyumun , eteğimde birikmiş toprağına gömmem gerek, hiçbir yanlarımı(zın) bilemediği onu! Çünkü kundağına ilişmiş öz’leri. Değse nazarım, imtihan hiçe helak olacaktı! Bakmadım ne önüme, ne dünüme… Zaman iltica etmişse aşka ölüm en efdalidir’’diye diye tesbihledim çoğunu aza satmış aklı…
Deliliğe Tescilliyim… İteleniyorum yüzü koyun! Gelsem orda mısın eyy aşk ?
Sen bilirsin, sultan olmak için düştüm ben ,kuy(t)uma!
Ki, bir kere ölmezsem... Yaşa(ya)mam...
Selam Sevgi ve Dua ile...
Anasayfa 
] 
