Tefekkür Bahçemden Dökülenler
İnsan, bu fânî âlemde gezip dolaşırken, hayat safhalarında değişik dünya manzaralarını tefekkür edip marifet dürbünü ile seyrederken, teferruat meseleleri ve göze takılanları ıskalamamalı, onlar üzerinde yazılan ve anlatılan konuyu ve dersi iyi okumalıdır.
Güzel okuyan, okuduğundan ibret alan, mânâ-yı harfiyle bakış açısına duruş belirleyen, tefekkürî çerçevenin etrafında pervaz eden, ettikçe yükselen, yükseldikçe daha iyi kavrayan ve anlayan bir ma’rifet iklimini yaşaması ve yaşatması gerekir.
Hâdiseler ortasında, kalabalıklar arasında uyur gezerlerin yanı sıra, basar ve basîreti açık, öte dünyalara duyarlı ve ayarlı bakışların neleri, nasıl yakaladıkları, ondan ne tür misâl ve ibretler çıkardıklarının yaşanmış nümûneleri oldukça fazladır.
İbretle bakarsak, projeksiyonumuza nelerin takılacağı dikkatlerden kaçmayacaktır.
Kara bulutların bir görünüp bir kaybolduğu gökyüzünde âdeta oyun oynadığı, kuşların bir alçalıp bir yükseldiği ve bütün olumsuz şartlara rağmen bizleri İlâhî duyguların sarıp sarmaladığı, içinde bulunduğumuz nimetleri düşünürsek, tüm inananlara ve insanlığa mutluluk dolu bir hayat dileyerek Kur’ân’a kucak açmış bir dünya diliyorum.
Bugünlerde havalar sanki bizimle saklambaç oynayan çocuklara benziyor. Güzel yaz ve güz günleri günler başlarını duvarın arkasından bir uzatıp bir çekerek geriden âdetâ bizlere göz kırpıyorlar. Havalardan mıdır bilmem ama benim düşünce sandalım dalgaların üzerine bırakılmış, renkli, ışıltılı kavisler çizerek gidiyor.
Bazen caddelerde yüzlerce insanın arasında yürürken; kendimi o caddelerin üzerinde, ama aslında bambaşka alemlerde hissediyorum. Sanki ruhum bedenimi aşmış çok farklı âlemlere yol alıyormuş gibi renkli duygularla sarmalayıp alıp götürüyor beni tâ uzaklara…
Sonra caddeleri, kaldırımları düşünüyorum. Kim bilir yüz yıllardır benim gibi fani insanları üzerinde taşımış o sır dolu taşlara özeniyorum. Onların taşıdığı sırlara, yüzyıllarca bu dünyada kalışlarına da…
Sonra gözlerim, bir an bir eliyle âsâsına sıkı sıkı tutunmuş, vücudu yılların verdiği sıkıntıya dayanamayıp öne doğru meyletmiş, ak saçlı, pîr-i fâni, kimsesiz olduğu, evlatlarının terk ettiği ve dilenmek zorunda bırakıldığı belli olan yaşlı adama takılıyor. Yüreğim tarifsiz bir sızı ile çarpıyor, ağlamak istiyorum.
Sanki hal diliyle haykırıyor ve şunları söylüyor bu yaşlı adamcağız. ''keşke gençliğim bir gün dönseydi, ihtiyarlık benim başıma ne kadar hazin haller getirdiğini ona şekva edip söyleyecektim.''
Sonra, bizleri yaratan, gözeten yüce Rabbimizi düşünüyorum. Ve biz kullarına onda var olan muhabbetin çok cüz’î bir miktarını veren Rabbimin bizlere, benim bu zavallı yaşlı adama gösterdiğim merhametin milyonlarca, milyarlarca merhamet edeceğini düşünerek mutlu oluyorum. Yine aklıma şu muhteşem söz geliyor. ''evet, ey ihtiyar ve ihtiyareler! Madem Rahim bir Halıkmız var; bizim için gurbet olamaz. Madem o var; bizim için her şey var.'' Bu sözden sonra o taşların uzun ömürlerine özenmekten vazgeçiyorum. Kullarına ölümü bahşederek, ölümsüzlük kapılarını bizlere açan o yüce yaratıcıya şükrediyorum.
Bütün bu düşüncelerle ilerlerken caddenin karşısındaki insan kalabalığına gözüm takılıyor. Uzaktan bir mikrofon, bir kamera ve bir sürü konuşmak için itişen insanları görüyorum. Belli ki ayaküstü Türkiye'yi kurtarıyorlar. Sonra aklıma şu düşünceler geliyor:
Zaman zaman Türkiye'nin yönetim merkezi Ankara'nın nabzı hızlanıyor ve aniden tansiyonu fırlıyor. Bana insanların bugün yiyerek yarın çöp yapacakları şeyler için kapışmasının, aslında hepsinin de pastanın kremalı kısmını yemek istemesinin neden olduğunu sanıyorum. Oysa ki pasta da, kreması da, unu da posa olmaktan kurtulamaz. Belki bunları bilmiyorlar, ya da bilmek işlerine gelmiyor. Neyse ki hâlâ çok yardım seven sıcak yürekli dostlarımız var. Bu güzel ilin acı çekmesine dayanamıyorlar. Fakat nedendir, nasıl olur bilinmez yeterli olamıyorlar.
Ama dostlar müsterih olsunlar biz uyumuyoruz. Uyuyormuş gibi yaparak bize doğru uzanan güneş ışıklarını görmeye, hakikatlere uzanan yolları sımsıkı kapatılmış kapılar aralamaya çalışıyoruz. İnanıyoruz ki Rabbimiz bizlerle beraberdir. Ve inanıyorum ki bu dünyada ebedi güzelliği yakalamak isteyenlere o güzel vefakâr dostlar hakikat kapılarını açacaktır.
''Madem iman var ve hakikat böyledir ehl-i gaflet ağlasın, ehl-i dalâlet ağlasın.''
Anasayfa 
] 
