BEYAZ DÜŞ
Ne bu kent kaldırır âhımı
Ne de serencamında gecenin,
Uzayan iniltiler...
Münbit topraklarda
İklimsiz bir çiçektim.
Solgun, yalnız ve kırgın...
Ne vakit açmak düşlediysem;
Kalbimin denizinde, sandalımla devrildim.
Adıma düş derlerdi
Umudun renginde; beyaz...
Ve bazen de ahraz.
Bense;
Bütün tanımlara maraz,
Gerçeğin sûretinde, mavi bir hayaldim.
Kaç kez savaştıysam
Kentin kara surlarında
Beyaz güvercin gibi, göklere firar ettim.
Yenilmedim... Lâkin;
Kendi yalnızlığımda isimsiz bir gölgeydim.
Pas tutmuş dillerde,
Münzevi çığlıklar kadar bedbin!
Makamsız bir ezgiydim.
Ne vakit yürüdüysem, geriye bakmadan;
Meçhul kaldırımlarda aşkın ayak iziydim.
Nurcan Avcı
Anasayfa 
] 
