mustafa43
Admin
Mesaj Sayısı : 12855
Kayıt tarihi : 03/07/08
 | | Konu: Ölüm Güzeldi... Ptsi Ocak 06 2014, 21:23 | |
| Ölüm Güzeldi...
Gözlerimi kapatmış karanlığı izliyordum tüm sesler, tüm ışıklar, tüm parıltılar yabancıydı bana. Yine sessizdim, yine yorgundum dışarıdan bakınca, halbuki zihnim haykırıyordu sesi, nefesi elverdiğince. Belki de bu yüzden her şey yabancıydı, belki de bu yüzden her şey yasaktı bana...
Etrafımda onlarca insan vardı, yüzlerce nefes, binlerce hayal, milyonlarca gözyaşı, milyarlarca acı, trilyonlarca hücre. Saydım hepsini teker teker, hepsinden bihaber olarak ve hepsinde bir ben gördüm, bir kan damlası bedenlerde. Ben onlar için belki de var olan acıydım, onlar bana acılarını gömmüşlerdi. Ve onlar acılarını unutmuşlardı, ben bana verdikleri acıyı her salise katlanarak yaşıyordum, ben ölüyordum...
Ölüm güzeldi; ben en güzelini istiyordum, zihnimde bin bir türlü düşünce uçuşurken ben düşünemiyordum. Tüm hislerim istekle, hevesle terk etmişlerdi beni ve ben hissedemiyordum, bulanıktı tüm gerçeklik ve ben bir hayalde ölüyordum. Ölüm karanlıktı, yaşam ise aydınlık öyle diyordu insan denen varlık, böyle tanımlamıştı en ilahi olguları, içine çektikçe derinleşiyorlardı. Ölümün karanlığı güzeldi belki tekrar doğacaktın, tekrar aydınlanacak, acıları tekrar tekrar yaşayacaktın. Bunu mu istiyordun ah, sen kör olmalıydın...
Ölümün karanlığı güzeldi, aydınlık kabustu, ben bu kabusta kendimi görecektim ve çığlıklarla inletecektim benliğimi. Karanlıkta görmeyecektim, göremeyecektim ve bilmeyecektim, bilip de acı çekmeyecektim, dışım karanlık olacaktı, içim karamsar…
Sanki karamsar değil miydim daha ne kadar ileriye gidecektim, sonsuzlukta düşerken son nefesimi gözyaşlarımda boğularak mı verecektim. Bu hale ben kendim bilerek mi gelmiştim bilmiyordum, bilmek istemiyordum. Bildiğim hiç bir şey yoktu artık, sadece anılar vardı, bir ben hatırlıyorum benim içimde hayal meyal, bir de aynalar. Bu ben var ki aynalarla barışık her yansımada kendini tekrar tekrar bilmeyi seven, sonra insanlar geldiler, sonra onlar geldiler ve her gelişlerinde yansımalar silinmeye başladı, çatladı tüm aynalar. En sonunda kırdılar aynalarımı, sildiler yansımaları, geri dönüşümü olmayacak şekilde kestiler parçalarımı ve bir ben kaldım özümde. O bir ben ki sadece yokluk vardı özünde ve bu yokluktan sadece birkaç dize kaldı yabancı bir dilde, yabancı bir benden geriye. Bir ezgiydi bu geçmişimdeki şarkılardan kalan, diğer ezgiler çoktan unutulmuşlardı yansımalar gibi...
Son kez doğruldum hala kırılmamış son çatlak aynaya bakmak için, son kez bilebilmek için, son kez görebilmek için, son kez sevebilmek için. Tüm sesler susmuş, tüm insanlar gitmiş, tüm nefesler tükenmiş, tüm hayaller yıkılmış, tüm gözyaşları dökülmüş, tüm acılar yaşanmış, tüm hücreler dağılmıştı. Son kez başımı kaldırıp çatlak anılara baktım ve son darbe geldi, ayna kırılmıştı, sevmek benim için yasaklanmıştı...
En son bir ben gördüm kırık parçalarda; dışı karanlık, içi karamsar. Ve anladım ki, ben çoktan ölmüştüm, bir daha aydınlanmayacaktı gün…
Selam Sevgi ve Dua ile... | |
|
MaVi_GüL
Admin
Mesaj Sayısı : 16821
Kayıt tarihi : 03/07/08
| | Konu: Geri: Ölüm Güzeldi... Salı Ocak 07 2014, 01:32 | |
| | |
|
] 
