mustafa43
Admin
Mesaj Sayısı : 12855
Kayıt tarihi : 03/07/08
 | | Konu: Aşkın Aldı Benden Beni... Çarş. Nis. 24 2013, 20:07 | |
| Aşkın Aldı Benden Beni...
Kekik kokulu dağların çocuğuyum ben, kocaman mağaraların sessiz bekçisi. Koyunlarla arkadaş, çiftlik köpeğiyle sırdaş, tavuk kümeslerinin en sevilen konuğu, topladığım yumurtaların sadık koruyucusuyum. Irmağın sesini iyi bilirim, taşarken kendi dilince, neşeyle ötüşen kuşlar, seherimin müjdecisi gibi. Köy çobanı kadar tarif edebilirim dağ yolunu, yaylanın ve ormanın kimsesizliği korku vermez bakışlarıma. Dağları seyrettikçe, varlığın derinliğini sezerim yine de tarlalara konulan korkuluklar kadar korkular taşırım yüreğimde. İmrenirim kayaların dik ve kocaman görünüşüne, minarede okunan ezanlar yetişir çaresizliğime. Aşkın beni düşürdüğü, en koyu hallerime bir tek onu tarif edemem, onu çözemem, çözmeye çalışmam belki de, kendimce. Suskunluğun adı olur aşk, kırık hecelerin, karanlık gecelerin sahibi...
Ördekler elimden yerler yemlerini, anne tavuk benimle beraber gezdirir civcivlerini. Hindiler el sürdürtmez kendilerine, sansarlar, güvercinler güvenle çizerler yollarını. Kimse kimseye karışmaz bu zincirde, soramaz kimse bir sansara, boğarken arkadaşım tavuğu, neden diye. Her şey doğal bir süreçte işler de, bir tek aşkın zinciri bırakmaz sahibini. Ne boğar tamamen ne de hür bırakmaz elindekini oysa iyi bilirim bir ördekle sohbet etmeyi. Sudaki danslarını seyretmeyi, yumurta sepetindeki yumurtaları sevinçle sayarım. Farklı boylardaki yumurtalara hayretle bakarım her şeyde bir başkalık var dikkatli bakınca. Ama aşkın karmaşasında tıkanıp kalırım soramam aşka neden bu kadar gizli olduğunu, onun için yaşayanları neden bu kadar yorduğunu...
Ay ve yıldızlar bana gülümser en çok horozlar benim için öterler sanki her sabah. Çiftliğin köpeği bir dakika bırakmaz beni şaşırtır kimsesizliğime inat, sadakati. Öyle sokulur ki her defasında insan soğukluğu siner avuçlarıma. Aşktan bahseden yanlarımızla, köpeklere yaptığımız hakaretler gelir aklıma oysa iyilik bilmez hallerimizle, ruhumuz kim bilir hayatın neresinde. Sevgiye ve sevenlere karşı tutumlarımızla aşağılarda mıyız, yukarılar da mı soramam, söyleyemem kimseye...
Kuşburnu çalılarından ellerime düşen kuş burnularını koklamadan geçemem neredeyse hiçbir bitkiyi, öpmeden ve selamlamadan. Çeşmenin şırıltısında akıp gider gülüşlerim her su baloncuğunda sanki gerçek olur düşlerim. Ayna olur su bana kendimi seyrederim, kırda, bayırda deli divane gezerim gezerim de bir tek aşkın ikliminde gariban, aşkı arma yapmış insanlardan çekinirim. Herkes aşkı konuşur bir yerlerde herkes aşksızlıktan dem vurur bazen. Bir tek insanların dillerini çözemem, çelişkilere kurban verilmiş halleriyle...
Aşkı söze değil, kaneviçeye işlediğimde henüz küçük bir çocuktum, her karesinde etaminin gizli düşler kurdum. İçinde samimiyet vardı her
ilmeğin, desenlerinde insansı mutluluklar. Gül bahçelerini işledim kah, gezindim içinde ben de kah da ateşlerinde yandım aşkın, adına cehennem denilen çıngılarda. Aşkı dilsizlikte buldum, sessizlik konuştu her renkte, her desende aşkın renklerine boyandım. Gül oldum, bülbül oldum, kanadım boyuna. Bir titreyişle irkildim bazen, konuşan insanlardı rüyalarımı bölen. Bir gürültüyle devrildim birden terkedenler insanlardı gördüğüm yeni karelerde. Terkedilenler vardı başka bir yerde, acılar gördüm farklı tenlerde. Renkler beyaz olsa da kiminde, hüzünler kopkoyu ve diz boyuydu. İnsan dedim kendi kendime koyamadım bir yere, çizemedim resmini, işleyemedim bezime. Oysa iğnem aşinaydı her ilmeğe, battıkça deliğe, şevkle yüzeye çıkmaya. Her defasında farklı bir tablo üretmeye alışıktım çok renkliliğe ben de düşündüm, denedim, bilemedim...
Dağ gezintilerinde ata bindim ben de usulca güzellikleri keşfettim gezdiğim her yerde. Her şey olması gerektiği kadar güzelken, insanlar arasındaki doğallığı bozan şey de neydi. Kavgalar gördüm, düşlerimden uyandığımda kabus dediğimiz şey, gerçeğin kendisi değil de ne. İnsanlar üretmiyor mu kabusları da yıkılanlar, kırılanlar insanlar olmuyor mu yine bir yerlerde. Aşk birini sevmekmiş dediler aşık olduğumu sandım hep ve tek birine. Somali'de inleyen çocuk geldi önüme aşk bir insanı sevmekse, peki bu çocuğun hali ne. Ona aşık olanlar ve aşkı bir kişi sananlar hani nerede yitirdim kendimi. Aşkın enginliğinde bulandım ilkin durulmak için insanları izledim. Bitap şekilde kendime serildim soramadım kimseye, ne zamana kadar böyle...
Aşkın aldı benden beni sende seyrettim alemi, sana döndüğümde sen yoktun. Belki de sen hiç olmadın, ben hep seni sevdim oysa. Belki sen hiç bilmedin hiç hissetmedin bir aşkın teklikten çokluğa gidişini. Küçüktüm, büyüdüm azaldım, çoğaldım sevdikçe daraldım yokluğunda. Varlığında seni aradım herşeyin ardında saklı dediler aşk, kaf dağının arkasında aradım. Anka kuşu saklamış olmalı insanlarda aşkın adı kalmış baktım ki ağladım, güldüm. İç çektim akşamlarında aşkın aşka dualar yolladım...
Aşk dile geldi bir sabah, bahçemde ses verdi, üzerine damlalar serpiştirilmiş çiçek. Renk verdi güneş, ışıklarıyla bahçeme, dile geldi aşk bir sabah, gönlüm ateşlerden ve güllerden geçmiş, aşkın sesini dinlemede. Bende arama dedi aşk, beni kendinde ara, aşk gözüyle bak insanlara, kimsede kusur arama.Seven gönüllerde beni bulursun dedi , aşkta karşılık arama. Sen istersen o sana gelir zaten, sen aşkı arama sustum. Bir kuş olup bahçeme uçtum, bir ağacın dalına kondum, minicik gözlerimde telaş, aşkı arayan yüreğimde huzur vardı. Ağacın dalını mesken tuttum o sabah insanların güzelliğine vuruldum...
Aşkın aldı benden beni...
Şule Meryem Canpolat
Selam Sevgi ve Dua ile... | |
|
MaVi_GüL
Admin
Mesaj Sayısı : 16821
Kayıt tarihi : 03/07/08
| | Konu: Geri: Aşkın Aldı Benden Beni... Perş. Nis. 25 2013, 01:22 | |
| | |
|
] 
