Terliğimi Bıraktığım Yerde

Özel Üye Mesaj Sayısı : 2555 Kayıt tarihi : 30/08/10

Terliğimi Bıraktığım Yerde

Bir Güneş'imi, bir babamı, bir de terliğimi bırakmıştım geldiğim
yerde.
Bir ilkbahar gününde, güller gibi kokan Medine'de dünyaya gözlerimi
açmışım. Doğduğum hastahane, Ravza'nın hemen yanı başında olduğu
için, duyduğum ilk koku, Sen'in bahçenin gül kokuları olmuş. Babam
gelip de, daha kulağıma ezan okumadan, kulaklarım mescidinin ezan
sesiyle şereflenmiş. Kırk günlük olduğumda ilk ziyaretimi de Hâne-i
Saadet'ine yapmışım. Hemen hemen yaptığım her ilkte, Sen varsın.
Daha konuşmayı öğrenmeden, Sen'i sevmeyi öğrenmişim. İlk adımlarımı
Ravza'nın mermerlerinde atmış ve Rabb'imle ilk buluşmamı, ilk
secdemi Sen'in mescidinde yapmışım. Evini her ziyaret edişimizde
Sen'i görmesek bile, varlığını hisseder, evinden her ayrılışımızda
da hüzünlenirdik.
Çocuklar evde sıkılınca isterler ki, babaları onları parka, eğlence
yerlerine götürsün. Medine'de yaşadığımız sürece, bunları hiç
istemedik babamızdan. Canımız sıkılmaz mıydı acaba hiç? Sanırım
Medine'deki hiçbir çocuğun canı sıkılmazdı. Çünkü burada hiçbir
yerde olmayan Gül Bahçesi ve bahçenin "Biricik Efendisi" vardı.
Vaktimizin çoğu, o bahçede geçerdi. Sen'in bahçenin mermerlerine
ayakkabıyla basamazdık. Yalın ayak dolaşırdık mermerlerin üstünde.
Korkardık belki bahçenin güllerine basmaktan kim bilir. Yazın
mermerler ayaklarımızı yakar, bu hoşumuza giderdi. Babama sormuştum
bir seferinde:
- Babacığım Medine neden bu kadar sıcak?
- Evlâdım, Medine'de iki Güneş var da ondan.
- Nasıl olur babacığım, Güneş tek değil mi?
-Babam gülerek:
- Doğru yavrum, bütün dünyayı ısıtan bir tane Güneş var. Bir de
âlemleri aydınlatan ve ısıtan öyle bir Güneş daha var ki; O da
(sas) Medine'de olunca sıcaklık iki kat oluyor.
Babamın bu cevabı çok hoşuma gitti. Gerçekten mermerler
ayaklarımızı ısıtıyordu; ama Sen'in sıcaklığın içimizi daha çok
ısıtıyordu.
Medine'den ayrıldıktan sonra belki ayaklarımız üşümedi; ama içimiz
bir türlü ısınmıyor. Çünkü gönlümüzün Güneş'ini orada bırakmıştık.
Artık O'nun (sas) evine, bahçesine gidemiyor, mermerlerinde yalın
ayak koşamıyorum. Gerçi ışığın tâ buralarda da bizi aydınlatıyor;
ama içimi ısıtması için Ravza'na koşmam lâzım.
Bahçende yürürken güzel ezanlar okunurdu, sanki Bilâl-i Habeşi
okurdu. Biz de mescide koşar, babamın yanında namaz kılardık. Bazen
o an yanımıza usulca bir kedi sokulurdu.
Babam: ‘İncitmeyin sakın, onlar Ebû Hüreyre'nin (ra) kedileri.’
derdi. Biz de onları severdik.
Çarşamba günleri Uhud'a gider, Sen'in çok sevdiğin amcanı ziyaret
ederdik. O bizim de amcamızdı. Kardeşlerimle Ayneyn Tepesi'ne
çıkar, oradan Uhud'da yatan 70 şehide selâm verirdik. Uhud Dağı'na
her baktığımızda, Sen'i orada görür gibi olurduk. Uhud da, Ravza'n
gibi gül kokardı. Orası da ayrı bir gül bahçesiydi sanki.
İşte benim yedi senem ki; en değerli, en güzel yıllarım, Sen'in
Köyünde, Gül Bahçende, savaştığın yerlerde, Sen'inle dopdolu geçti.
Sen'i görmesem de, Sen'inle yaşamaya o kadar alışmıştım ki,
yanından ayrılırken, sanki bir parçam orada kalmıştı. Buraları bana
gurbet oluverdi. Elimde olsa hemen yanına koşar gelirim, ama hep,
"Büyüyünce gidersin." diyorlar. İşte sırf bu yüzden hemen büyümek
istiyorum. Yanına gelince büyümüş bile olsam, bahçendeki
mermerlerde yalın ayak dolaşacağım. Tâ ki Güneş'im, içimi
ısıtıncaya kadar.
Hasretinden, gönlüm üşüyor. Belki hasretin herkesin içini yakar;
ama beni üşütüyor işte. Çünkü benim ruhum, doğduğumdan beri,
sevginle ısınmaya alışmış. Sıcaklığına o kadar muhtacım ki; ne olur
sana gelemesem bile, Sen beni hiç bırakma, evimizi şereflendir,
ışığınla gecelerimize nur ol, sıcaklığınla bütün zerrelerimizi
ısıtıver. Tıpkı Medine'de iken ısıttığın gibi.
Benim adım Nebi. Bu ismi bana, Sen'i çok seven biri koymuş. Diğer
adım, Muhammed. Bu ismi de Köyünde bıraktığımız babacığım vermiş.
Ben de Sen'in gibi babasız büyüyorum. Ama Sen, asla yetimliğimizi
hissettirmiyorsun. Medine'den ayrıldığımızdan beri, hep
yanıbaşımızdaymışsın gibi hissediyorum. Geceleri korkmadan güvenle
uyuyorum. Sen'i tanıdığım ve sevdiğim için Rabb'ime binlerce kez
teşekkür ediyorum.
Babamı kabre koyarken, ağabeyimin terlikleri onun kabrine düştü ve
orada kaldı. Ben o terlikleri çok kıskandım. Çünkü ağabeyimin Kaynakwh webhatti.com:
terliği hep babamla kalacaktı. Babamı son ziyaret edişimde, ben de
kimse görmeden terliğimi babamın kabrine gömüverdim. Benimki de
babamla kalsın diye.
Evet, demiştim ya, bir Güneş'imi, bir babamı, bir de terliklerimi
bırakmıştım geride. Babam ve terliğim hep oradaydı, gelemezlerdi.
Ama Güneş'im hep yanımdaydı. Yetimlerin Efendisi, yetimlerini hiç
ışıksız bırakır mıydı? Dünyanın bir ucuna da gitsek, bizi
bırakmayacağını biliyordum. Gözümüz, gönlümüz Sen'inle aydınlanır
Efendim! Ruhumuz, içimiz sıcaklığınla ısınır.
Rabb'imden hep bana tekrar Sen’in gül bahçenin mermerlerinde yalın
ayak koşmayı nasip etmesini diliyorum. Tâ ki aşkınla, sevginle
bütün bedenim yanıp kavrulsun.

Muhammed Nebi DOĞANAY

Admin Mesaj Sayısı : 16821 Kayıt tarihi : 03/07/08

» Her Yerde Sen...
» Belki Bir gün Bir Yerde...
» Her Yerde Olmak
» Her Yerde Hayalinin Gölgesi
» Unuttuğun Yerde Gömüldüm