Neden sevinçler değil de, hüzünler iz bırakır yürekte?

Allah(c.c)razı olsun.

Malesef, ne sevincin ne de hüznün hakkını verebiliyoruz. Yapmacık herşeyimiz. Hele de sanal dünyada, smilelerle geçiştirme derdindeyiz ömrümüzü. Gülen surat, asık surat, ağlayan surat, şaşkın surat... Bir kaç dakikada tüm maskelerimizi takınabiliyoruz maharetle. Oysa ne ağlamayı becerebiliyoruz, ne sevinmeyi... Geçen günlerde bir yazı okudum. Bir bıçak icad edilmiş ve onunla doğranan soğanlar artık gözleri yaşartmayacakmış... Tuhaf oldum. Hani siyah-beyaz Türk filmlerinde seyrederdik ya, ikircikli bir gülümsemeyle. Esas oğlan sorar kıza:
-Neden ağlıyorsun Nalan?
-Nağlamıyorum, soğan doğruyorum...

Artık esas kızlar esas oğlanlara başka bahaneler söyleyecekler. Gözüne toz mu kaçacak, rimeli mi yakacak, lensi mi alerji yapacak bilinmez de... Hoş, zamanede esas oğlan da kalmadı, esas kız da? Esaslı bir ağlamayı özler olduk. Esaslı gülümsemeyi özlediğimiz kadar.