Tepeden tırnağa sana boyanmıştım Aklımı ç/aldığında mavi Sessizce inerdi akşamlarıma Kızılın rengi...
Sonra Sesin sarardı dinmeyen sensizliğimi Ben hep sürçü lisan Sen büyük insan! Çekilmezdi mesafeler aradan Akılm sende kalırken Sen hiç gitmezdin sol yanımdan! Her gün kabuk bağlar Sonra yeniden kanardı ayrılık! Şiire saklanırdık Acılar böldüğünde nefeslerimizi Kendimizi sukûta bırakırdık!
Sonra değişmek istedik Ben seni tanımaktan vazgeçip Sana körkütük aşık omayı seçtim Sen içinde ben olmayan hayatları sevdin Yokluğunda çok üşüdü ellerim Gıyabımda kaç sehpama tekme vuruldu Kaç giyotin boğazıma oturdu Kaç çarmıha mıhlandı adım Kaç kere kendime el gibi baktım Sen yokken küf tuttu rüyalarım Kırıldı kıvrandı bütün azalarım Çoraklaştım Yağmurlandım Geçer sandım Yalnız duvarlarıma yaslandım
Anasayfa 
] 
