tukenen-umutlar
Gecenin bir yarısı tek, tek sönmüş ışıklar,
Hayallerimizin küçük beklentilerimizin büyük olan,
Bu koca anlamsız şehirde dört bir yanı saran suskunluk.
Gözler gülmek yerine dillerse susmayı tercih etmişti;
Sonra mı? Sonrası şöyle dönüp baktığımızda etrafımıza derler ya;
Gelip geçicide olsa bir umut için bin ışık ara,
Eğer bulamazsan alışık olduğumuz sahneyi oyna;
Oyunumuzun adı ise GÜLÜMSE
Başlarız sahte gülücüklerimizle etrafa neşe saçmaya,
Ne yazık ki sahnede herkesi kandıramayız.
İçimizdeki korkuyla seyircilere bakarız sonrada,
Yüzlerdeki ifadelerinin bakışlarını biz seyrederiz.
İşte o an oyun sona ermiş, sahne çoktan kapanmıştır.
Gerçekler yerini bulmuş, aşklar sevgiler yalan olmuştu.
Bu gecede kaybolan ışıklar gibi;
Artık tek, tek yok oldu tüm umutlar!
Bir gün daha böylece bir sabah karışıp gitti.
Her şey böyle olmak zorunda mıydı?
Sahne EVET dedi! Gerçeklerse HAYIR!
Bizler yarınların akışına bırakanlar olmamalıyız.
Bense bu sahnede hem seyirci hem de oyuncu olarak bunları öğrendim.
Merak eder dururdum bu içime akan gözyaşlarımı;
Sormak için suskunluğumu bozmamı gerek?
Bir tebessümün önemini anlamak için, bir dost mu gerek?
Bu sahne benim sahnem dostta, oyuncuda, seyircide benim olmam gerek?
Derya Penbe
Anasayfa 
] 
