Kalbi Olanın Hüznü de Vardır…
Sokaktayım ve yürüyorum..
Yürüdükçe arka adımda bırakıyorum unutmaya yeltendiklerimi.
Yürüyorum ve bir bir terkediyorum yitirmeye niyetlendiklerimi.
Kaçmıyorum Korkmuyorum Kırmaktan da çekinmiyorum.
Önüme bakıyorum ve yürüyorum..
Yere dönük kafamı kaldırıyorum semaya.
Bir nida işitmek istiyor benliğim
” İyisin kulum İyi olacaksın Dağın büyük. Yeterki korkma”
” Diren ey gönlüm karanlıklara.. “
Sokaktayım ve yürüyorum..
Yürüdükçe sonbahara vurgun gönlümdekileri arkamda bırakıyorum.
Kafamı kaldırıyorum ve dilimi şükürle buluşturuyorum.
Ne mutlu ki diyorum gülümseyebilmeyi biliyorum.
Yaramı da seviyorum…
“Yarayı açan değil açtırana hamd olsun” diyorum.
Sıkıntılarım beni güçlü kılıyor.
O halde yorulmak yok yola devam diyorum.
Ellerimi semaya kaldırıyorum..
Diz çöküyorum..
Gözyaşlarımı avucuma saklıyorum..
Kalbimin kanayan yanını diğer yanıma emanet ediyorum
Ve şükrediyorum..
Hala dik duracak kadar güvenim olduğu için…
Ağzımdan son bir cümle dökülüyor..
” Kalbi Olanın Hüznü de Vardır.. “
alıntı..
Anasayfa 
] 
