Kuyu...
Sen keşfedilmemiş bir coğrafyada
Kat kat sırlar arasında gizli
‘Ses’sin ve ‘sus’sun
‘Var’lığını saklayan bir ‘yok’sun
Kendi kalabalığında tenha
Ya Yusuf, ya kuyusun
İçimde üşüten bir sancı,
Yüzüme yansıyan gölgesi; hüzün…
Fakat nedir eksik olan…
Bu kadar har, hangi ateşte var
O yaktı, ben yandım
Yusuf kurtuldu kuyudan
Ben hala kuyudayım.
Bu cefayı bana sunduğun gün
Su, alevi yakmaya başladı
Ben bana kalınca dikilir darağacım...
Her akşam asarım kendimi
Her sabah kimse görmeden toplarım
Düşerim, azalırım ama susarım
Madem canımda cansın
Aşk isen Yusufsun
Cefa isen kuyu…
Hem Yusufsun hem kuyu…
Selam Sevgi ve Dua ile...
Anasayfa 
] 
