Ey Dost… Gönlünün derinliklerinden
bir haykırış,
yırtarak boğazını
da, düğümleniverirse dilinin ucunda, bîçare
ağlarsın değil mi?
Ve ey dost… Soruların cevaplara,
insanınsa ölene kadar yaşamaya
mâhkum olduğu
bu fânî mekânda, her çırpınışta
biraz daha batağa
saplandığını
farkettikçe, çağlar
gözlerin şelale
misali, akar ötelere doğru
değil mi?
Hayatı bir matematik problemi bilip,
çözme gayretindeki kifayetsizliğin
verdiği ızdırabla, sînen paramparça bir
halde kapanıp seccadenin şefkatli
yumuşaklığına
" Medet.. Himmet.. İmdat " der
ve içli içli haykırırsın o nurlu huzura doğru
değil mi?
Ey benim dertli kardeşim,
bîçare dostum.. Bil ki, seni yaratan, seni, senin bile bilemeyeceğin kadar iyi bilir ve Hazreti
Kur’an’da da sana seni bildirir.
"Dost arar isen, Hazreti ALLAH
yeter." lafzının ince ve derin idrakinde,
terket dünyevî telaşlarını,
buhranlarını, arzularını.. O’nu tanı.. O’nunla ol… O’nun bildirdiğini yaşa;
O sana kâfîdir.
O Ehad ki, mekânı yoktur, lâkin
mü’min kulunun kalbinde ulvî ve muazzam sırlı bir tecelligah kurmuştur Kendi’ne…
Fikir, sözle nasıl arkadaş
ise, sen de kalbine arkadaş
et dimağını…
Melûl ve zelîl duygularından tiksinti ile yüz çevirip, o tecelligâhın ahenkli
ve tatlı sesine kulak ver… İçinle
dinle, içlice dinle… can kuşunu
dinle… Aldanmazsın, anlarsın… Bil ki, en kadîm dostun, seni, gerçek sana çağırandır senin….
Ey avlanmaya tâlib, keklik misali,
Hakk yolunun hakkan aşığı… Haysiyet ve şerefin mikyasının sahte mihenklerle
değiştirilmeye
çalışıldığı
şu anımızda bize, bizden daha yakının şiddet ve şefkatle, tavsiye ve hatta emr buyurduğu muazzez ve muazzam bir ölçü anlayışına kucak aç… Şeref bul, safâ bul…
Bil ki, bu yüce mananın kalplere
hakimiyetinin yegane yolu " tüm huzuru engelleyen beşerî sıfat ve gayretlerden sıyrılmaktan
" geçer….
Bu iş
tek başına, yapayalnız zordur, olmaz. Ara
bul erbabını… Gönül tabibini… Aşk
otağının mihmandârını… Ruh kafesinin
anahtarını kaybeden sen, çilingire muhtaçsın. En ednâ bir bilgisayarı dahi
alırken seksen kişiye
danışmadan almazken, ukbânın sırlarına
talib olduğunu
söylerken, nasıl olur da bu yolun yolcularının refikliğinden kendini müstağnî kılarsın…. İki kıyıyı birbirine bağlayan köprüye rağmen, suya atlayanlar ya boğulurlar ya da sırılsıklam bir halde
kıyıya vardıklarında, yorgunluktan bîtab düşerek
ötelere varmaya mecal bulamazlar… Gel köprüye, bin dalgaların ancak kavî
ayaklarına ulaştığı, hiç bir zarar veremediği kurtuluş bineğine,
havalan zeminden ötelere, taa ötelere, daha ötelere… Buraların kokusu senin
burnunu yakmış,
ötenin kokusunu hissetmez olmuşsun,
ciğerini sarmış, dimağını
halkalamış,
görmüyorsun görmemeni, bilmiyorsun bilmediğini…
Üstün şuur
ve ihlas sahiblerinin – ki onlar eren sıfatını layıkıyla hazmedebilmiş, edeb ve lütûftan alabildiğine nasiblenmiş, İlâhî
gaye için Rasûlullah sallallahu aleyhi ve sellem ve Ashâbının yoluyla yol
gösterenlerdir- tasarrufâtında, onların bildirdiklerince amel et ve aman ha,
sabit kal orada.. Zira istikametin samimiyetincedir; bu sünnetullahtır bu
alemde…. Samimiyetinse muhabbetinin eseridir….
Ey hayâlî gözümün nûru kardeşim, merhabâ sana… "
Dert ne keder bana, bilmem daha nimet." deyicilerin sırlarına taliblik
iddiasındaki sen, bil ki yol başlangıcı
zahmetlidir, narîn ve cılız bünyen o taşlı
patikada yıpranır, harab olduğunu
zannedersin kendince… ama ayağına
batan her bir diken bir günahına kefarettir itikadıyla yılma, daima istikamet
üzere rehberinin nezaretinde, ondan güç alarak ve hatta yolun dar ve
karanlıklarında, onun kucağında,
istikamet üzere takip et yolu ve ötelerin ötesini şiddetli bir arzuyla temenni et..
Sebatın ve sabrın, sabahının doğmasına
vesile olacaktır inşaAllah…
Kederin neş‘en olsun, ferahlatsın içini,
artırsın sevgini… Zira bil ki; Mü’mine uğrayan
her belâ onu ancak olgunlaştırır
ve imanını kavî kılar; haricinde bir şey
değildir ki belâ ondan sitem edesin… "Kadere
inanan kederden emin olur." Kaderin dert pervanesinden çıkan
yakıcı elem, içindeki alevle akl-ı selîm bir halde birleşirse sana âb olur, ferahlık verir,
serinlersin; aksi halde birleşme
olmazsa için de dışın
da yanar, harab olursun….
Ey sabır ve metanet ehli olmaya
azimli, ferâset iştiyaklı
kardeşim… Bırak bırak ki,
menfaatperestlerin dünyasını, Hakkperest aşıkların
tevhid eğlencesine
ortak olasın. Yık ki tabularını, tabutundan çıkasın ve seyreyleyesin arz-ı
endamıyla o koskoca kainatı… İşte
o zaman görürsün bir üçüncü gözle O’nu, O’ndan bir hediye ile sırrın sırrında
ve hatta fevkinde fenâdan da fenâ ve daha fenâ bir hal ile…
Bunca sözün hülasası… Ey Mevlana’ca
ağlayan, Yunus’ça söyleyen, Gazâlî’ce
arayan, Rabbanî’ce zikreden, Akşemseddîn’ce
gören, Yavuz’ca kükreyen, Necib Fâzıl’ca düşünen
neslin perişan
gönüllü dertli evladı… Bil ki, en büyük saadet bilfiil namazıyla, orucuyla,
zekatıyla, haccıyla ve hepsini sarıveren Kelimetillahi Hiyel’ulyâ davası ile bu
dîn-i mübîni fiilen yaşamaktır.
Sana müjdemiz olsun, büyüklerimizin ağzından:
" Kim bu devirde beş vakit namazını tadîl-i erkana
riayet etmek suretiyle kılar ve haramlardan sakınırsa, işte o kimse Veliyyullah’tır. "
Gel dostun bahçesine, gönül hoşluğu
ile, can ızdırabının nihayeti için, nebâtat ve hayvânatın yaptığını sen sana hediye idrakinle şuurla, yürekle, azimle, candan yap…
Zikret… O zikirde de fikret… İnşaallah bu varacağın hal üzere seni sen yapmağa ve hatta seni aşmağa
yetecek bir sırr-ı latîf’e kavuşacaksın.
Amma Teslimiyet, Muhabbet ve İhlas
şartı ile…
Safâ istiyoruz ey Gönül Avcısı,
Safâna talibiz Gönül Işığı, Safâna geldik Efendimiz….
Sizi umdum, açtım kalbimi
derinliğinize,
Size geldim, daldım alevden serinliğinize,
Muhîb oldum, cânım bildim, içten gördüm efendim;
Sevedurdum, safâ buldum, aşkı
ördüm, ser verdim…
İsmail ARSLAN
Anasayfa 
] 
