Yaşanmış Bir Hikaye

Admin Mesaj Sayısı : 12855 Kayıt tarihi : 03/07/08

Yaşanmış Bir Hikaye

Hızlı bir çalışma temposunun ardından saatin beş olduğunu kat nöbetini devretmeye gelen hemşire arkadaşlar sayesinde fark etmiştik. Yoğun bir servisti çalıştığım servis; çocuk servisleri hastanelerin en yoğun ve gürültülü olan servisleridir. Artık günün yogunluğu geçmiş, servis sessiz hal almıştı. Akşam tedavilerini henüz bitirmiş, ofiste çay içmeye gitme telaşındaydım. Çünkü o günün ilk çayını içme fırsatı yakaladım diye kendi kendime düşünüyordum. Kep dağılmış, saç baş karışmış, yorgun bitkin bir haldeydim, tedavi odasından çıktığımda. Aynada kendimi tanıyamadım. Ofise geldiğimde hemşire odasının telefonu çalıyordu. Oturduğum yerden büyük bir güçlükle ayağa kalktım ve telefona gittim; karşıdaki ses acilde trafik yaralılarının olduğunu, içlerinde çocukların da bulunduğunu, damar bulamadıklarından dolayı acilen yardıma gelmemi söylüyordu. Tüm yorgunluğumu unutmuş, hızla acil servisine yönelmiştim ki diğer telefonda nöbetçi hekimin
icapçı beyin cerrahi hekimiyle gelip gelmeme konusundaki tartışmasını duydum. Nöbetçi hekimin sesi ortalığı çınlatıyordu: "Ne yapalım? Bırakalım ölsün mu bu insanlar? Gelmek zorundasınız!" .... "Gittiğiniz davet beni ilgilendirmez! Nöbet değiştirseydiniz çok önemli bir davetti madem...." .... "Siz Hipokrat yemini etmediniz mi?"....

Konusma böyle sürüp giderken gelen asansöre binerek, koşarak acil servisine gittim. Her yer kan revan içinde ağlayan, koşuşturan, yakınını bulmaya çalışan... Bir yığın insan vardı bu kalabalıkta; sağlıklı bir iş nasıl yapılırdı bilmiyordum ama herkes elinden geleni birilerine bakma gayretini gösteriyordu. Acil serviste yatak kalmamış, sedyelere insanlar yatırılıp, ilk müdahale yapılıncaya kadar bekletiliyor, yetersiz kalan personel yerine hastaları yukarı sevk edilen servise aileleri çıkartıyordu.
Onca kazazede içinde başında kimsesi olmayan ama durumu da oldukça ağır 15-17 yaş arası bir genç vardı, gerekli müdahalesi yapılmış fakat sevk edildiği beyin cerrahi hekimi henüz görev yerine gelmediği için orada bekletiliyordu. Kendime ait serum ve tedavileri uyguladıktan sonra o çocuğun başına giderek ilgilenmeye çalıştım. Şuuru yerindeydi, konuştuklarımı anlıyor, fakat cevap veremiyordu.
Son anlarını yaşadığını görüyor ve yalnız olduğu için korkunç derecede üzülüyordum. Onu orada yalnız bırakamıyordum. Zaten ben onunla ilgilenirken acil servis boşalmış, tüm hastalar gerekli servislere dağıtılmıştı. Ellerimi sımsıkı tutuyordu, "bırakma dercesine" gözlerinden yaşlar süzüldükçe kendimi ben de tutamaz hale gelmiştim; eğildim, yanaklarından öptüm. "Bırakmayacağım seni sakin ol, üzülme sakın" diyordum. Hiç tanımadığım, daha önce hiç görmediğim bu insana anlatılmaz bir yakınlık hissediyor, sanki onun acısının aynısını çekiyordum. Çok acı çekiyordu; hem yalnızlığından hem de geçirmiş olduğu beyin travmasından. Ne kadar süre daha onunla kaldığımı hatırlamıyorum. Avucumu bırakmasıyla kendime geldim. O artık aramızda değildi, bu dünyayı terk etmişti ve ben gelmeyen doktoru
suçluyor, içimden lanetler yağdırıyordum. Derken beyin cerrahi hekimi gelmişti. Hastanın, daha doğrusu ölmüş gencin üzerindeki çarşafı almamı söyledi. Çarşafı kaldırdığımda doktorun hiçbir şey söyleme fırsatı olmadan yere düştüğünü gördüm. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Yemekli bir davetten gelmişti. Acaba çok mu sarhoştu ya da kalp krizi mi geçiriyordu diye düşünürken diğer hekim arkadaşları olaya müdahale etmişlerdi bile. Ölen o gencecik insanın babasıydı bu doktor ve
kendi evladının tedavisi için çok geç kalmıştı ne yazık ki. Kötü günde oğlunun acısıyla felç geçirmiş ve görevine yeniden dönememişti.

Hacettepe Üniversitesi-2000

Dostluk her gün 2-3 kere telefonla konuşmak değildir... Dostluk yapılması gereğine inanılan telefon görüşmeleri sırasında diğer insanların dedikodusunu yaparak karşılıklı bir şeyler paylaşıldığını zannetmek değildir...
Dostluk; dost bildiğin kişinin en ince detaylarını bilme ihtiyacı ve gereği değildir... Dostluk; dost bildiğin kişinin senin en karişik detaylarini bilmesi gerektiği de değildir...
Dostluk her hafta 3-5 kere görüşmek değildir...
1 ay, 1 sene, 5 sene seni aramayan, senin de aramadığın bir insanı birdenbire arayıp, dertleşmek, hatır sormak istersen ve o insan da seni geri çevirmez ve sanki daha az önce konuşmuşsun gibi kaldığınız yerden konuşmaya devam ederse, ve daha da önemlisi bu 1 ay, 1 sene, 5 sene ayrılığa rağmen bu insanın başı gerçekten sıkışıncs yardımına koşacak ilk insanlardan biriysen ve aynı şekilde onun da öyle olduğunu biliyorsan EMİN OL Kİ.... O kişi senin Dostundur.... Sen de Onun...

Gerçek Dostlarınızı Bulup Hiç Kaybetmemeniz Dileğiyle.... Sad

Admin Mesaj Sayısı : 16821 Kayıt tarihi : 03/07/08

Moderator Mesaj Sayısı : 3652 Kayıt tarihi : 21/09/08 Yaş : 55

Gerçek Dostlarınızı Bulup Hiç Kaybetmemeniz Dileğiyle....

ALLAH razı olsun kardeş ibretlik bir yazı eline, emeğine, yüreğine, sağlık.
selam ve dua ile.

çiçek

Özel Üye Mesaj Sayısı : 5244 Kayıt tarihi : 02/08/10 Yaş : 53

gerçek dostlasımızı bulup hiç kaybetmememiz dileğiyle.

Amin.......

Eline,emeğine yüreğine sağlık...

Yaşanmış Bir Hikaye 339556

» Yaşanmış Bir Hikaye Bu!!
» Yaşanmış Bir Hikâye
» Bu Hikaye Gerçek ve Yaşanmış...Çinli...
» Inşaat Ustası Gerçek Yaşanmış Hikaye
» Hikaye