Karanfil kokulu bir mevsimsin içimde Saçlarımı savuran bir deli rüzgar Ve kavruk alazlı bir şiirsin dilimde Yazarsam ben yanarım sen üşürsün
Belki de aşk bu işte Yüreğin titrerken kavrulur için Sığmaz olursun gündüzlere Öter kirpik uçlarında gece kuşları Sızlar gözlerine sürdüğün düşün
O üzüldükçe yağmura tutulur bakışın Gamzene düşer her bir damlası Senin de ağlar gülüşün
Sözlerin geçse de yüreğinden Sarı bir mevsim olup düşer dilinden Gözlerinden akar nehirler gibi Konuşmaya gücün kalmaz Çözülür diz bağın titrer ellerin Sökülür sanki nefesin Bir ah çekersin en derininden
Durulur şehir boşalır her yer İçindeki çığlık yalnızlığına eş Bir de resimlere konmuş kuşlar Kuşlar ki bilirler onları ne çok sevdiğini Göğsünde kanatlanırlar.
Hayalini bile çeker gözlerin İçinde büyüdüğü kadar özlemin Sen sende küçülürsün Hasreti yakar ruhunu Dedim ya yazarsam, ben yanarım sen üşürsün
Y A N D I M
Sana geldim açar mısın yüreğini Bakar mısın ömrümün penceresinden...
Anasayfa 
] 
