mustafa43
Admin
Mesaj Sayısı : 12855
Kayıt tarihi : 03/07/08
 | | Konu: Gitmeler... Paz Ara. 21 2014, 13:50 | |
| Gitmeler...
Sevdanın sahilinde, balıkçı ağlarına takılıp kıyıya vuran yosunlar gibi, çok derinlerden kazınıp gelmişim. Yol uzun, yol meşakkatli, yol; her adımında neleri anlatmaz ki. Gün olur hüzünleri, gün olur gizemleri, gün olur özlemleri anlatır da, daha da anlatacaklarından başka, onun anlatımı bambaşkadır. Ayrılıklar, kavuşmalar bir yana konu özlemler olunca; yol gitmelere açılır ve bu bahiste anlatılan, anlatılacak olan her neyse, her nasılsa. Benimde söyleyecek bir iki sözüm, yazacak bir iki satırım bulunur elbet...
Gitmelerden terfi almış bir kıdemli olarak söylerim ve yazarım evet yazarımda, neyi anlatırım çoğu kez bende bilmem bunu. Başlangıcı yoktur çünkü gitmelerin, bitişi olmadığı gibi. Hep yarım kalmıştır onlar, hep öksüz, hep hüzünlü. Gidenleri bulursan, ya da karşılaşırsan bir gün sor onlara: ne zaman ve nasıl gittiklerini. Hep anlatırlarda ne başlangıcından eminlerdir bunun, ne de bittiğini söyleyebilirler, söz oraya gelince, yarım kalır anlatımları. Biri ayrılıktan gittiğini söyler, öncesindeki gitmeleri unutur; biri yalnızlıktan dem vurur, beraberliğindeki gitmeleri saklar zulasında. Biri ağlamaklı olsa da (anlattığı doğrudur da) öncesini hatırlamaz bile...
Yani sonuç odur ki; giden bir şeyleri unutmanın hevesindedir ve hep haklıdır kendince, gitmesi de ondandır zaten. Anlatma sırası bana geldiyse bil ki susmayacağım, haklıyım bende kendimce ve bunu anlatacağım. Yaşadığım zaman dilimi çok mu uzun, kısa mıydı yoksa bilmiyorum doluydu ama. Gitmelerin kendisiyle doluydu yaşam; yalnızlıklar, özlemler, hüzünler, hep yol arkadaşıydı onun. Gitmelerin bir yanında hep özlem, diğer yanında hüzün vardır. Yalnızlıksa; birazda kendi adıdır zaten. Yol boyunca hüzünle beslenir, yol boyunca özlemle tükenir giden. Gittiği yerde yalnız kalır da neden geldiğini bile anlatamaz sulara...
O bana derdi ki; sen hep gidersin zaten, ben susardım. Sen hep gidersin; geride ne bıraktığını, nasıl bıraktığını bilmeden, sesimi bile duymadan, gecelere sormadan, sessiz sedasız öyle gidersin. Sen hep gidersin zaten, sen hep gidersin, giden ben evet ben giderdim ama halbuki ben yine de bilirdim hepsini, bilirdim de giderdim işte onun dediği gibi olmasa da. Anlatmazdım, susardım, doğru konuşurken ben kapıyı dışarıdan kapatırdım, bu da doğru ama duyardım onun sesini, duymadan gitmezdim. O sesi duymayı her saniye özlerken, duymadan gider miydim, gidebilir miydim hiç. Bu doğru değildi işte, hele hele gecelere sormadan gitmezdim, gidemezdim...
Geceler; benim en vefalı dostumken o dosta sormadan olur muydu, olmazdı elbet. Suskunluğu bozar sorardım ama o söylerdi bıkmadan usanmadan söylerdi, sen hep gidersin zaten, birde ben, birde ben gidebilsem. Birde ben gidebilsem demişti ya asıl gitmeler ondan sonradır işte, o gitti ben yalnız kaldım. Terk eden giden miydi, kalan mıydı bunu bilmem. Terk edilen olsam ne farkı olurdu bunu da bilmem ama bir kara cehennem gibiydi dostum olan geceler. Durulmuyor, yaşanmıyordu, suç gecelerin değildi elbet, onu kara cehenneme çevirenlerindi de, sonuç böyle oluyordu işte...
Nefes almanın zorlaştığı böyle zamanlarda önünde bir yol vardır. Nereye gittiğini, nelerin beklediğini bilmesen de, o yol nefes almanı sağlar sanki ya da sana öyle gelir. Ve düşersin o yola, sonuçları düşünmeden, engellere aldırmadan. Gecelerde öyle yaşamanın beni sıkıştırdığı cenderede, daralmıştım, durulmazdı artık, duramazdım. Nefes almak bahanesi değildi bunun adı, kaçmak; hiç değil. Ben hep gitmezdim ama o gün gittim işte. O ilk miydi, öncesi var mıydı, öncesi nasıl başladı, ilk kurşunu atan kimdi, namluyu ilk doğrultan, ilk vurulan kim ben de bilmiyorum ama o gidişi biliyorum. O şartlarda, orada durulmazdı. Bana da gitmekten başka bir yol kalmazdı, gitmeler böyle başladı işte...
O an tüm duvarlar üstüme gelse, altında kalacağımı bilsem kaçmazdım, beklerdim öyle, seyrederdim üstüme gelişini. Hissederdim en azından üstüme devrilişini ama öyle bir şey vardı ki dayanamazdım. Alıştığım o koku geliyordu üstüme, bakıyordum, arıyordum, yoktu, durduğum yerde sarıyordu her yanımı. Çıldırmak, çılgınca geliyordu her seferinde, kokusu bırakmıyordu peşimi. Beyin uyuşuyor yürek uyuşmuyor ki, yürek arıyordu bu kez her yeri olmadığını bile bile. Tekrar tekrar, umutla açıyordu her yerin kapısını, yine hüzünle kapatıp, özlemle oturuyordu onun olduğu yere ve gitmeler böyle başladı işte...
Geceler dost olmuştu, geceler sırdaş, varılan yer önemli değil, sokaklar ağırlar beni. Alır elime sigaramı dolaşırım, yıldızlarla dertleşir, bulutlara dökerim hüzünleri, özlemleri saklamıştım zaten, görünmezdeler. Yıldızlarla dertleşemediğim yerlerde durmadım, duramazdım ama yine gittiğim her yer onu hatırlatır, kuşlar ondan haber getirirdi sanki. Ve ben gelen haberle bir daha çöker, bir daha giderdim. Gitmeler böyle başlar çoğu kez, gitmelerin diğer adı, terk etmek değildir ama gitmelerin diğer adı; kalmaktır orada. Gittiğinde her şeyi geride bırakarak, kurtulduğunu zanneder aldatırsın kendini. Geride kalan bir şey yoktur ki kurtulasın, hepsi seninle gelmiştir ve hep yanında, yanı başındadır onlar. Daha gözlerini kapatmadan bir bir dizilirler karşına, yeniden gidersin, bir daha gidersin, sonra bir bakarsın; en son gittiğin yer, ilk terk ettiğin yerdir...
Selam Sevgi ve Dua ile... | |
|
MaVi_GüL
Admin
Mesaj Sayısı : 16821
Kayıt tarihi : 03/07/08
| | Konu: Geri: Gitmeler... Ptsi Ara. 22 2014, 01:50 | |
| | |
|
] 
