Ben ağlayan şairim bana gülmesini öğretmediler Eğil de bir bak mahzun yüzüme, anlatır sana çektiklerimi Birer bıçak yarası gibi alnımdaki çizgiler Ben mutluluk nedir bilemedim Saçlarım okşanmaya alışık değil Hep böyle dalıp gider gözlerim Ve ne zaman düşünsem geçen günleri Bir karanlık basar içimi, aydınlık değil Seni nasıl severim bilirsin, Nasıl yanarım özlemler içinde Bastığın yerler cennet olur Bilirim en serin rüzgarla gelirsin Yine de yanar tutuşurum ben Cehennemler içinde. En mutlu sandığın yerde kederliyim Ben seninle sensizliği düşünürüm Bir korku düşer içime apansız, burkulur yüreğim Seni şiirlerimde bin yıl yaşatır da, ben bin defa ölürüm Bir gün yokluğum bir gölge gibi düşüverirse gözlerine Unutma ağlayan şairini, unutma o günde kapanıp dizlerine Kendi yokluğuma kendim ağlarım Sen ağlama e mi Sen ağlama e mi...
Anasayfa 
] 
