-Gel Bir de Burdan Geç Hanım Abla!
Bir mahalleden geçiyorum... Ne sizin nede bizim mahalle (tabi bu sizin tabirinizle, bizde birlik esastır) ... Cılız çocuklar koşuşturuyor sokaklarda. Babalar iş aramaya çıkmış günün erken saatlerinde. Anneler bugün ne pişireceklerini düşünüyorlar büyük ihtimalle. (Belki siz bu arada hangi lüx lokantada yer ayırtacağınızı hesaplıyorsunuzdur) . Hiçbir şeyden habersiz çocuklar, bazen bir dondurmacıya takılıyor gözleri, bazen bakkalda renk renk çikolatalara... Bir genç kız görünüyor yolda. Eski harap bir evin kapısından giriyor. Hasta annesine gülümsüyor sevgiyle... İlaçlarını alabilmenin mutluluğuyla... Omuzuna binmiş yorgunluğu belli etmemeye çalışıyor. Anne yüreği anlamaz mı evladının hüzünlü gözlerinden... Kız mutfağa giriyor. Yorgun ve dalgın. Ve her zaman ki gibi dargın... Dört sene önce tam bugün öğretmen olacaktı.Oysa şimdi bir fabrikada kumaş dokuyor.
Burasıda başka bir mahalle... Otobüse yetişmeye çalışan bir genç kız... Hızlı adımlarla yolları geçiyor. Bugün bir halsizlik var üzerinde. Otobüste oturacak yer bulmayı umut ediyor. Çok şükür ki oturabiliyor. Birkaç durakta doluyor otobüs. Laubalı gürültücü liseli gençler... Kendi lise yıllarını hatırlıyor genç kız. Gözlerinde biriken hüznü elinin tersiyle fırlatıyor. Dimdik ve güçlü... Yaşlı bir teyze biniyor. Oturacak yer yok. Gençler tınmıyor (!) ... Kız halsizliğine rağmen kalkıyor. Yaşlı teyze gülümsüyor. Kendince yapılan iyiliğe iyilikle karşılık vermek istiyor. Sohbet ederek... “ Sağol evladım. Maşallah pek de güzelsin. Ama şu başındaki bez parçası(!) bu yaşta yakışmamış be yavrum. Bak ben 60 yaşımda taktım. Sende yaşlanınca takarsın.” Genç kız cevap vermiyor. Çook duymuş bu klişe sözleri. Alışkın... Yaşlı teyzenin soruları bitmiyor. Yaşını okulu ne varsa çıkarıyor aradan. “ Açıverseydin evladım, açıverseydin. Madem çok istiyordun örtmek, bitirdikten sonra örterdin. Yazık değil mi? ” “Yazık” diyor genç kız “yazık”...
Burası mahalle değil. Bir okulun bahçesi... Gençler keyifli, birbirlerine takılıp eğleniyorlar. Bir genç kız ürkek, sıkıntılı... Aralarından geçiyor. Kapıya doğru ilerliyor. Tam gireceği sırada önüne kapı görevlisi dikiliyor. “Bu şekilde giremezsin, yasak. Yasalardan da mı haberin yok” “ Hangi yasa diyor genç kız. İnanç özgürlüğü de var yasalarda” “ Beni zora mecbur etme, bana emredilen bu “ diyor görevli. “Banada emredilen bu”... Lakin söz dinletemiyor genç kız. Geri dönecek. Dönemiyor. Babası üniversiteyi kazanması için gece gündüz çalışmış. Dersaneye göndermiş. Kendi fakirlikten okuyamamış. İstiyor ki kızı okusun fakirlik çekmesin. Bir adım atıyor genç kız. “Ne olursa olsun benim inancım bu...” Bir adım daha atıyor. Babası dikiliyor karşısına, gözleri sorgularcasına... Gözlerini kapatıyor kız. Geri dönüyor. Etrafında kızlı erkekli bir sürü grup merakla izliyorlar. Gözlerinden ateş püskürüyor. Bir hışımla açıyor başını. Bir adım atıyor kapıya doğru... Mecali kalmamış. Bir adım daha atamıyor. Yorgun bedeni kapının önüne yığılıyor.
Şimdi sizin mahalledeyiz. Büyük, zengin bir ev... Konforlu... Ama içeriden bağrışma sesleri geliyor. “ Hiçbir şeyini eksik etmedim. Pahalı elbiseler aldı. Ne istediyse iki etmedim. En iyi okullara gönderdim. Nasıl olurda bunu bana yapar. Ben arkadaşlarımın yüzüne nasıl bakacağım. O bez parçasını(!) başına takamaz. Buna asla izin vermem. Ben çağdaş bir babayım. Kızımın öcüler(!) gibi kapanmasına izin vermem. Bu kapıdan o bez parçasıyla(!) giremez.Neymiş efendim bu onun inancıymış. Ne inancı. Burada kuralları ben koyarım.Benim evimde benim yasalarım geçer.” Genç kız odasından herşeyi duymaktadır. Eline bavulunu alır. Birkaç kıyafet. Özel eşyalarını doldurur. Merdivenlerden iner. Babasının gözlerine bakarak, tek kelime etmeden çıkıp gider.
Yine sizin mahalledeyiz. Büyük bir firmanın kapısından bir genç kız girer. Küçümser bakışlar altında yöneticinin kapısına ulaşmayı başarır. Sekretere iş görüşmesi için geldiğini söyler. İçeri alırlar. Yönetici bir an afallar. Sekretere kızgın bir bakış fırlatır. Ama artık olan olmuştur. Kız oturur. “İş görüşmesi için geldim. İlanınızı gördüm gazetede” Sivisini uzatır. Adam lakayt bir tavırla alır. Bir göz gezdirir. Sonra daha dikkatli bakmaya başlar. Bölümünü birincilikle bitirmiş. Üç dil biliyor. Çalıştırdığı bir çok elemanından daha donananımlı. Kararsız kalıyor. Baştan aşağı süzüyor genç kızı... “ Seni diyor işe alırım. Ama bir şartla. Burası çağdaş bir şirket. Müşterilerimiz üst tabakadan insanlar. O başındaki bez parçasını (!) çıkartacaksın” Genç kız kalkıyor. Adamın elinden sivisini alıyor. Hiç bir şey demeden arkasına bile bakmadan çıkıyor dışarı...
Şimdi benim mahallemdeyiz. Yüreğimin koridorlarını açtım. Gel birde buradan geç hanım abla! Bak neler neler var burada? Biriktirdiğim gözyaşları, haksızlığa karşı öfke nöbetleri, haddini bilmeyen insanlara konduracağım binbir cümle serisi... Ha bir de en yüksek merciye havalalerim... Tüm yasalardan daha geçerli ve samimi... Yüzünüze çarpacağım bir hakikat taşıyorum içimde. Hepimiz bir ayeti başımızda taşımanın onuruyla, dimdik, tüm haksızlığınıza karşı ayaktayız. Susmamacasına!
Ve....
“Yaradanına sığınırken” orada olacağız hanım abla!
Bunu sakın unutma...
Nurcan Avcı
Anasayfa 
] 
