İlk Feryat...

Admin Mesaj Sayısı : 12855 Kayıt tarihi : 03/07/08

İlk Feryat...

Adım adım yaklaşıyorum, adını bildiğim yüzünü ezberlediğim o soğuk yalnızlığa, adım adım yaklaşıyorum o hazin sona. Her gün bir adım daha atıyorum sonu uçurum olan o boşluğa. Ben bu aralar ölümle yaşam arasında tereddüt ediyorum, iki arada bir derede kalmak dedikleri şey bu mu acaba. Bir yanım boşlukta, bir yanım vurgunda, derdimi sığdıramıyorum artık bu dar sokağa...

Gece kokulu sevgili; senide alamıyorum artık varlığıma, varlığım çoktan yokluğuna esir kaldı. Bu da benden sana ilk feryattı, attım atabildiğim kadar derinden çığlığı. Varlığım varlığına armağandı, yokluğunsa ölüme susadı. Kirpiklerinin gölgesinde bir yudum suya hasret kaldığım, sen yoksun artık ben yokum artık, ben zaten senden önce geçmiştim benden. Hayattan tek beklentim var artık, o da ölüm, evet ölüm, herkesin acı bulduğu bana tatlı gelen o son. Çok zor şeyler var hayatta, onların üstesinden gelemiyorum tek başıma...

Benden geriye ne kalır acaba, ne düşer senin payına, yalan gözyaşları, bir kaç şiirim, bir kaç dost, bir mektup, eşyalarım ve bir resmim. Uzun bir süre herkes arkamdan iyi konuşur sonra yavaş yavaş kötü yanlarım anlatılır. Bir kaç eşyam dağıtılır, şiirlerim mektuplarım çöpe atılır, resmim iner zamanla duvardan, ya da teker teker yırtılır. Açık camdan kalan kokum uçup gider aheste aheste, bir hoca semaya uzanır, kimisi günahkar der, kimisi acır...

Selam Sevgi ve Dua ile...

Admin Mesaj Sayısı : 16821 Kayıt tarihi : 03/07/08

» Ne Feryat Edersin Divane Bülbül