Dertlerim Dert Olmasın Kimseye...

Admin Mesaj Sayısı : 12855 Kayıt tarihi : 03/07/08

Dertlerim Dert Olmasın Kimseye...

Yağmura değil isyanım, kimse şemsiye uzatmıyor ona kırgınım. Güçlü olmalısın ile başlayan cümleler kalbimde ki kırıkları toplamıyor. Canımın acımasına aldırmadan gülmek dişlerimi sıkmama sebebiyet veriyor. Dişlerim kenetlendi, suskunluğum bundandır şimdilerde. Beklediğim bir kolun omzumdan tutup, saçımı okşayarak, hadi ağla demesi. Konuşmak çare getirmiyor derde. Başımın okşanmasını sevmemem, ben üzüldüğümde herkesin güçlü ol demesinden ileri gelebilir. Kimse ağla demedi ki bana, hayat zor, güçlü olmalısın mavalı okudu herkes, her okuduğuma inanmasam da buna inanmışım farkında olmadan...

Dertlerle yüz yüze gelmeye alışkınım, simaları çok tanıdık, daha öncede gelmiştiniz, biraz kilo almışsınız sadece, tanıdım sizleri diyerek bir karşılama içerisindeyim onları. Sevgiyle ya da nefretle değil selamlayışlarım, alışkanlık olmuş, gelene hoş geldin demek...

Teselli cümleleri beklemediğimden, yardım istemedim kimseden. Kimsenin kimseye konuşarak bir faydasının olmadığını anlayalı uzun zaman oldu. Susuyorsam vardır bir sebebi elbette, sebepler anlatılınca sorunlara çözüm getirmiyor, bunu da hiç kimse anlamıyor. Dertler dillenince, yaşattığı acısını kaybediyor. Somuta dönen her soyut gibi, o da kalplerin kilerinde ki yerini alıyor. Kullanılmaz ama bulunsun gözüyle dinleniyor dertler, bir bilgiymişçesine. Güç durumda olana güçlü oldan başka verilecek bir teselli cümlesi yoktur hayatta. Ben sizin hayatınıza teselli istemeye gelmedim. Kurduğunuz cümleleri zaten biliyorum, kendime defalarca yüksek sesle bende söylüyorum. Hayat güzelmiş, geçermiş, bitermiş…

Üzülünce bir şeylere sinirliymişim de sakinleşmem gerekiyormuş gibi davranıyor çevremdekiler. Üzüntümü anlatamıyorum kimseye, ben anlatmaktan geçtim diyorum herkese, sorularınız cevapsız kalacak. Konuşarak tanıyamayacaksınız beni, yaşamanız lazım benimle. İçimi kolay kolay açamam kimselere. Gözyaşımı akıtamadım dışarı, sinirli duruşum bundan sebeptir. Hani o hep güçlü ol deyişlerinize nazire yaparım aklımca. Akıllı mıyım bilmem, bilmekte işime yaramaz zaten. Aklım kendime yetecek kadar derin, herkese göstermek için boy vermek değil niyetim. Görmek isteyen atlar gönlümün geniş okyanusuna, suyu temiz, dibi en net haliyle görünür. Arada rüzgâr çıkıp bulandırsa da içimi, yinede girmeye değer gönlüme, serinlemek için...

Aldığım övgüler beni büyütmüyor korkmayın. Övgülerle şişen bir yapıda değilim. Dün var olmadığınız gibi yarında olmayabileceğinizin farkında oluşumdan, iltifatlara cevabım sade bir gülümsemeden ibarettir. Gülümsemelerim içtendir ama, gözlerimle gülerim. Hayatıma gelenler gitmesinler diye elimden geleni yaptım. Elimde var olanla çizilecek en iyi resmi çizidim, kimisi eğri dedi, kimisi yamuk olmuş, ben canınız sağ olsun dedim, onlar canım yansın istediler. Sonra gittiler. Ağlamadım diyemem arkanızdan. Gözümden yaşlar akmasa da içime atmışım üzüntü sularımı. İçim yaşlarla dolmuş, ben de fark etmeden yaşlanmışım...

Yaşlar içimde kurudu elbette zamanla. Zamanıdır diyerek geri gelmek istedi bazıları. Yaşanmışları koymadım kimsenin önüne, bana yaşattığın acılar bunlar diyerek kurmadım soframı. Benim sofram herkese açıktı, buyursun gelsin isteyen dedim, elimde ne varsa veririm. Ama ben karnımı doyurdum diyerek kalkan geri gelmek istediğinde, yer kalmıyor soframda. Acıkınca tekrar gelmesin kimse, dolmuş oluyor yeri, ayakta yolcu kabul etmiyor kalbim. Yanıma içten gelen, içimi görendir. Alacağını alıp gidiyorsa birileri, içimde almaya değer başka bir şey bulmamıştır ki, onu da yolundan alı koymam. Köstek olmam gidene giderken. Ama dönmek isterse bir sur örülmüştür kalbimin kalesine. Çarpıp düşerse el beklemesin benden. Benim elimden gelen onun için bir önem arz etseydi şayet, gitmezdi zaten. İlla gitmek isteyene kal demek âdetim değildir, ama dönmesinler geri. Yolum ileridir, geriye bakarak yol almam mümkün değildir benim. Artıkları toplayarak bir bütün yapmam. Yenileri ekleyerek çoğalan cinstenim...

Herkes içinden geldiğince, içindekileri dağıtır çevresindekilere. Bende onlardan nasiplenirim, farkımı istemedim kimseden. Fark yaratmayana kızmadım hiçbir zaman. Ben yarattım bazen farkı, geri de istemedim verdiğimin fazlalığını. Farkı ödemek isteyenlere, üstü kalsın oldu her zaman cevaplarım. Üstüne yattı bazıları aldıklarının, hiç bitmeyecekmişçesine kullandılar. Tükenmeyen hiçbir şey yokmuş gibi davrandılar. Sonra bir gün fark ettiler ki – ya da fark edecekler ki- ben tükendim. Verecek bir şeyim kalmadı onlara. Deposu boşalmış bir araba gibi, taşıyamadım gönlümde yolculuk yapanların bazılarını...

Kötü zamanlarımda tutunacak dal olsun istemedim birileri. Bana yol göstersin diye bakamadım kimseye. Yolumu kendim belirledim, gölge etmeyin istedim sadece. Yaşattığı acıları, benim acı günümde iyilik yaparak onarmaya kalkmasın çevremdekiler. Zamansız yapılan kötülükler, zamanındır diyerek acı günümde yapılan iyiliklerle unutulmuyor bende. Yapılması gerektiğinden yapılan, yapmacık yaranma davranışları canımı sıkıyor sadece. Sıkıntım zaten yeterince var, birde siz yama olmayın dertlerime...

Dünden gelenlere eklenir şimdi, ve geleceği oluşturur diye düşünüyorum. Ondan sebep olsa gerek unutmuyorum dünde yaşananları. Bu gün yaptıklarımız geleceğimizi oluşturacaktır. Bunu herkes biliyor ama yarını gösterince takvim yaprakları, dün dünde kaldı, o zaman o doğru gelmişti diyerek sıyrılmak olmuyor yaptıklarımızdan. Pişman olanı affetmek, değişeni görmek elbette ki hafifletici sebep olarak algılanıyor gölümün yargıcı tarafından. Cezasında indirime gidiyor ama eklemeyi de unutmuyor; iyi hali bozarsan indirilen cezadan fazlasını çekersin diye...

Ben temkinliyim benim istediğim yönde değişene karşı. Ki belli yaşanmışlıklar var önümde. Yaranma kaygısıyla kendini çok değişik tanıtabiliyor insanlar. Kendini karşısındakinin görmek istediği gibi şekillendiren insanlar, benden uzak olsunlar.
Yaranma kaygısından sıyrılanlar olsa karşımızdakiler, tüm anlaşmazlıklar bile mazur görülebilir diye düşünüyorum. Kendin olabilmek önemlidir hayatta. Bunlar başardıklarım, bunlar korktuklarım, bunlar üzüntülerim, buyurun benim diyebilmek… Kim cesaret edebiliyor yaralarını karşısındakine göstermeye. Herkes çelikten zırhını giymiş, savunmada yaşıyor hayatını. Açığımı belli edersem, beni açıkta bırakır korkusu yerleşmiş herkese ki haklılık payları nerdeyse kesrin tamamı...

Sorunları var herkesin, gülüyor oluşları sıkılmadıkları anlamını çıkarttırmamalı. Sorun oluşturuyor birileri birilerinin hayatında. Benimde sorun kelimesiyle anıldığım oluyordur bazılarının hayatında. Ama elimden geleni yapıyorum sorun kelimesiyle aynı cümlede yer almamak için. Adım anıldığında sorun kelimesi geçmesin istiyorum sevdiklerimin kurduğu cümlelerde...

Karşımdakilere uzaktan bakmayı başaramıyorum bazı zamanlarda. O kadar yakınlaşmış oluyorum ki bazı kişilere, objektifin içine giren görüntüsü azalıyor. Bazen de ben sığamıyorum karşımdakinin objektifine. Bu yüzden biraz mesafeli durmaya özen gösteriyorum herkese, birbirimizi tam olarak görebilelim diye. Mesafeli duruşumun sevgimin azalmasından kaynaklandığını düşündürmekten çekindiğim oluyor ara sıra. Bunun için bir çare geliştiremedim daha bu yaşımda. Zamanla diyerek, geleceğin gelirken çözümü de yanında getireceğine inanarak bekliyorum sadece...

Selam Sevgi ve Dua ile...

Admin Mesaj Sayısı : 16821 Kayıt tarihi : 03/07/08

» "Senden İyi Olmasın" mı...?
» Sen Yoksan Sensizlik Hiç Olmasın...
» Sevgin Eksik Olmasın Yüreğinden...
» Küsmeyin kimseye
» Kimseye Söyleme!