Tam Bölünemiyorum Sonucum Hep Kalanlı...

Admin Mesaj Sayısı : 12855 Kayıt tarihi : 03/07/08

Tam Bölünemiyorum Sonucum Hep Kalanlı...

Zaman gecenin koynuna doğru almış yolunu, yakıp yıkıyor sağını solunu. Uzun zamandır dinlemediğim bir şarkının eşliğinde daha önce defalarca okuduğum bu yazı kesiyor bu kez soluğumu. Aşkı ölümle eşitlemenin o tuhaf denkleminde değer bile verilemeyen bilinmeyeni oynuyorum satır aralarında. Hangi keskin zekâ çözebilir bende ki yarım kalmışlığı, kestiremiyorum. Bugüne dek defalarca denenmiş formülleri deniyorlar üzerimde. Kimisi paydamı eşitliyor çarpanlarım ile kimisi sadeleştiriyor ruhumla beraber bedenimi de...

Tam bölünemiyorum be, sonucum hep kalanlı. Söylediklerin bir temenni mi bir beddua mı hala çözmüş değilim. Ama bil, ne yana gitsem yalnızlığımı taşıyorum yanımda bir gölge gibi. Gittiğim yerlerde beni bir sayıyorlar, yalnızlığımı bir. Sende ki yarım kalmışlığıma inat artık adamdan sayıyorlar bu hüzünden kimliğimi...

Hüznüm ölümüme benziyor sanırım. Yolda ki bir çift göz anında kaçırıyor bakışlarını gözlerimden, camda ki çocuklar gölge görmüş gibiler adeta. Sana benzediğimden beri boşluğa bakıp, boşluğa konuşur gibiyim. Koca şehir benden ibaret sanki. Caddelerde bir ben yürüyorum, şehrin sokaklarının keyfini bir ben sürüyorum ve mavi sadece bana gösteriyor tüm güzelliklerini. Daha önce de yazmıştım sana; kalabalıklar arasında da yalnız kalınır ama bildiğim yalnızlık tek kişilik yaşanırmış, haklıymışım. Meczup gibi mi görünüyorum emin değilim ama yalnızlığı koluma taktığımdan beri yüzsüz olduğumdan eminim. Yere düşecek bir yüzüm dahi yok artık...

İnsanlar tanıdım senden sonra. Kimisi gözlerinin ardına gizlediği derin hüznünü akıtıyordu gözbebeklerimin içine kimisi dokunduğunda tüm acılarının resmini çiziyordu göz önüne. Ve hangi insana hüznümü boşaltmak istesem boyumu aşıyordu kaçtığım o derin sularım. Kendi hüznümde boğuluyordum. Ezberimdeki alfabeden çıkarılabilecek o kadar güzel sözcük varken sensizlik, yalnızlık ve hüzün çıkıyordu dudaklarımın arasından. Haklıydın derin denizim, bunların hiç biri herhangi bir sıvının içinde eriyip gitmiyordu, ayrışıyordu...

İşte şimdi yanıldın, kendimi öldürmek için kendimi tuttuğumu ihbar edeli çok oldu bu halime. Elim tetikte kendimi bekliyorum, o ayrışan yanlarımın hakkını veremediğim an öldüreceğim beni ben yapan her şeyi. Kendini öldüren insanların sebebi diye anacaklar beni ama bilmeyecekler, aslında en çok sana benzedim. Ve sen sızılı gecelerimin yadigarı bundan sonra yok artık bir farkı günün geceden. Sızım solumdan gelir, inceden. Şimdi sana benzeyeceğimi söylüyorsun ya, bahtiyarım. Bilirim, ne gelirse gelsin iyi gelir senden...

Selam Sevgi ve Dua ile...

Admin Mesaj Sayısı : 16821 Kayıt tarihi : 03/07/08