Af Makamına...

Admin Mesaj Sayısı : 12855 Kayıt tarihi : 03/07/08

Af Makamına...

Kan çiçekleri açtıran bir ayrılık var üzerimde gitgide uzayan bir yalnızlık, gitgide kısalan bir hayat ucundan tutsam, elimde kalıyor ve her şey bayat. Ne zaman ki, sesime çığlık serserisi bir sessizlik dağıtırım yıkılır boran bir kahraman gibi şehrimin en ucube köşesi, içimin aydınlıkları hep gözlerinin karasıyla karardı ve bir çılgınlık yapmak istercesine, beni sersefil bir yoklukla bıraktı. Şehrin, bütün ağırlıksızlığıyla üstüme çullandı...

Gölgelenmemiş sözlerim vardı oysa ve dipdiri duruşları, ellerimin ne zaman bir yazmak sunsam önlerine can dediklerimin orada başlıyordu ağlamaklı hallerim. Ve bir o kadar yalnızlıktan sıyrılmıştı kimsesizlikten kaçan herhangi bir menzilim yormasın hayat seni, ben yanımdan bak. Alışıyor saçlarım nefesinin kasırgasında savrulmaya ve alışıyorum sen yanımdan soğutulmaya...

Kirpiklerinden en son ne zaman bir aydınlık bırakmıştın gözbebeklerime, çok yüksekten düşürdün beni, tutunamayanları giydim üstüme ve hangi gökyüzüne daldırdıysam köşe başındaki müebbetlerimi hiçbiri sen gibi mavi saramadı acıyan yamalı yüreğime. Sevdiğini sandığım ve çocukların içimin oyasında türküler yuvarladığı o anlar ne kadar geride kaldı, hayatımın içinde kıvrılıp uyuyan benli geçmiş zamanlar...

Ayazımla yakardım, gecelerin aydınlığa devrilişini, o kadar ki nefessiz kalmak gibi bir lüksüm vardı, gidişinden emanet ve bizde emanete hıyanet, ömrün cehennem niyazlarıyla süslenmesi demek. Susmanın güzel olduğu vakitler benden çoktan geçti, emir için susmaktır dilimin vaziyeti. Gözlerimde, yağmur sonrası ıslanmış bir kara şehir, dizlerimde öylece ve sessizce iliklenmiş bir titreme nöbeti, aklım oynaşır ve düşünmek diye bir şey kalmaz, her şey ezberleşir...

Kuşandığım ışıksız dil, bakışsız görüş, ahsız bekleyiş ve dualı bir terk ediş, nem kalsın ömründen ömrüme sağanak sağanak. Ayaklarımdaki adımlar sayamayacak kadar kısalmış ve yürümelerim adabsız artık yolların secdesinde. Söylesene gülüşüm, bir kez daha dolansan yüzümün çizgilerinde neye yarar ki artık...

Gidişlerim ardsız kalmış, bu son yollanışım değildir, belli bir kez hangi can, bir kez ölmüşte diriltilmemiş bin kez can çekişsin azmiyle. Fecr bir vakitten karanlık ferler uğurla közlerime, içimin kurutulmuş bir gül çehresi kaldı sonundan. Merhametsizim kendime ve sabır ile dönmüyor gönlümün çarkı, cihan uğurluyor beni kendi elleriyle, ölüme değil ölümlü bir denklemin tam içine. Kendime veriyor beni, sadece kendime, özümle sözleşeyim de dökeyim varlığımı yürütüldüğüm ince çizgiye. Ve yumayım çehresini bütün ömrümdekilerin ve yine susak kalayım aşktır beni çağıran diye diye...

Selam Sevgi ve Dua ile...

Admin Mesaj Sayısı : 16821 Kayıt tarihi : 03/07/08

» Hüvallahüllezi okuyalım şehitlik makamına aday olalım