Can Vedası...

Özel Üye Mesaj Sayısı : 2555 Kayıt tarihi : 30/08/10

Can Vedası...

Gözlerim uzaklara dalıyor yine. Aklım başımda olmayalı uzun zaman olmuş sanki. Ben benim gerçekte,bedenim bana ait ama geri kalan her şey silik. Tam da istediğim gibi aslında..Ruhum, beynim, duygularım yorgun; isyanlarda! Sessiz çığlıklarla...

Yürüyordun önümden hızlı hızlı , bense yüzümü küçük bir çocuk parkına çevirmiş neşeli çığlıklarını dinliyordum çocukların. Sen git gide uzaklaşıyordun bense arkanda kalmıştım...O an her şeyi durdurmak istedim; zamanı, hayatı...Sadece kaybolmak istedim o miniklerin çığlıklarında. Masum, içten, hesapsız, umursamaz... hayata inat...Bir an sesini duyar gibi oldum, bana “hadi gelsene!” dediğini. Yüzümü döndürdüğümde ise gördüğüm senin küçük ama hızlı adımlarla daha da uzaklaştığındı. Rüzgarım yine yapmış vefakarlığını,duymak istediklerimi iletmiş bana “gel hadi!”....

Yanımda olup da erişememek o en değerli kıldığım varlığa o kadar zor ki...Hiç yaşadın mı? Yaşamadın ki gidiyorsun işte böle biraz umursamaz, biraz kırgın, biraz yılgın...Seni özlemek, özlediğimi tüm hücrelerimde hissetmek ve yeniden doğmak,kahrolmak,tükenmek... Ve bitmek...

Her bir adımında daha da uzaklaşıyorsun benden, verdiğin, öğrettiğin her şeyi de beraberinde götürerek.. Bilmezsin düğümlenir hıçkırıklar boğazlarda bilmezsin yaşlar sel olup coşar yürekte...coşar da akamaz, bulamaz yolunu yanaklarda...Bitmiş bitmiştir diyeceksin, kim ilk söylenişte kabullendi ki emeklerinin,sevgilerinin tükendiğini?
Sen yaralı, ben yaralı...Ne diye daha fazla acıtıyoruz canımızı? Sarmak varken yaraları kalpten damlayan tek bir gözyaşıyla...Vurduğumuz her bir bıçak darbesiyle tüketiyoruz birbirimizi...Duamdın, umudum...Hayalim...Canım...En çok istediğim...

Avuçlarındaydım!

Bir ben vardım sadece bir de benden öte sen...sıcaklığınla ısındığım tek yer...umursamazca hıçkırabildiğim,korkusuzca sığındığım tek liman...Biten bitmiştir! Ama ya geride kalanlar? Hala yaşamak için direnen, damarlarda süzülen kan? Gel demeyeceğim,git de...Duygularım içimde,yaşamam gereken ve olması gereken yerde...incindin bir dahasına izni yok ruhumun. Ama ol, limanım olarak var olmaya devam et...olur ya bir gün öyle çok yaralanırım ki ben bile yetemem sarmaya kanayanları...

Aç yüreğini, bırak kalbini avuçlarıma. Sıcaklığımla barıştırırım belki hayatla...Canından başka en güzel ne koruyabilir kalbini söylesene? Gözlerindeki hüznü bakışlarınla sapla yüreğime,ruhunu kemiren ne varsa bırak kucağıma...Korkma,dönemezler bir daha sana! Ben varken korkma...

Akıt gözyaşlarını, yağmurum onlar benim..Bir senin gözyaşların nehirlere bedel...Yorulduysan yaslan bana,bırakmam korkma...Yaralıyken daha da yormam minik kalbini, izin vermem yeni bir çiziğe...

Git demiyorum, gel de demeyeceğim...

Olduğun yerde kal sadece,dinle hayatı. Çocukların neşeli çığlıklarını...Hayat o kadar güzel ki aslında...Tükenmedi daha nehirler, hala esiyor rüzgar bak...Güneş hala doğuyor! Koy elini kalbine, bak hala atıyor yüreğin... Yüreğin hayatı hala seviyor, inatla!

Bakıyorum ardından hala...bunlar geçiyor aklımdan. Eskiden olsa bilirdin, okurdun gözlerimden yüreğimi. Eskiden...Eskiden mi dedim? Boşver...

Saçlarından doğarken güneş batmasın gözlerinden....

Bakıyorum hala arkandan...Gidiyorsun yine minik minik adımlarla, saçlarında güneşin son ışıltıları, esintinde baharın kokusu, adımlarımda veda.....

ALINTI

Admin Mesaj Sayısı : 16821 Kayıt tarihi : 03/07/08