Bülbül güle savdalı, gül bülbüle hasret

Bülbül güle savdalı, gül bülbüle hasret
Mevsim bahar
En sevdiği mevsim di, kırmızı gülün.
Bir sene bekledi kar kış demeden
Önce yapraklı solmuş
Sonbaharın gelişiylede
Dökmüştü kurumuş yapraklarını bir bir kızıl toprağa
Kışla beraber de kar taneleri altında yitirmişti tüm yapraklarını

Özlemiyle yanıp tutuştuğu günün gelişi heyecanlardırmıştı gülü.

Yine kuşlar ötüşecek etrafında
Ve
Yine baharla birlikte bülbül seslerini işitebilecekti.

“Bülbül güle savdalı, gül bülbüle hasret”

Ama içlerinden birini unutamamıştı GÜL.
Anlatmıştı gül bülbüle derdini
Bülbülde dinleyip susmuştu

-Niye susarsın ey bülbül.
-Yoksa sen..

-bilmiyorum GÜL’üm
-bilmiyorum

Cevap veremedi bülbül.
Sakladı içindeki kıvılcımı
Sustu konuşamadı

Israr edince Gül,

-Bir dahaki baharı bekleyelim dediğini işitti bülbülden.
Eğdi başını gül
Sustu oda

Sonra bülbül uçup gitti…

yaşlı gözlerlede uğurladı bülbülünü gül..
gömdü sinesine aşkını


Şimdi mevsim yine bahar .
bir sene beklemişti GÜL.

Gözleri hep yolda idi,
Kulakları onun sesini arar olmuştu.

Ne zaman yanından bir bülbül geçtiğini görse..
Sorardı heyecanla!!

NEREDE BENİM BÜLBÜLÜM GÖRENİNİZ VARMI??

Ama her defasında aynı cevabı alırdı.

Bilmiyoruz Gül kardeş…

Gül gün geçtikce ümidini yitirmeye başladı.
Laleler, sümbüller menekşeler anlamışlardı.

Bülbül dönmeyecek diye konuşuyorlardı aralarında..

Gülün kulağına da geldi bu konuşma.
Durakladı bir ara......
Hayır gelecektir benim bülbülüm dedi içinden.

Bahar görevini tamamlamış yerini kışa bırakmaya hazırlanıyordu.
Ama hiçbir haber gelmemişti gülden.

Artık mevsim sonbahardı.
Ağaların kuruma
Karıncaların yuvalarına dönüş mevsimi.

Ve tabi

Güllerin solma zamanı.

Artık gülde ümidini kaybetmeye başladı.
her yaprak döküşünde bir parça ümidini alıp götürüyordu sevmediği sonbahar..

Mevsim kış
Son kalan yaprağı da düşecekti gülün.
Yaprakla beraber son ümidide gidecekti elinden.

Kara bulutların gönderdiği yağmur taneleri yeryüzünü ıslatmaya koyulmuştu.

Gül son kalan yaprağını bir o tarafa bir bu tarafa çekiyordu
Son kalan yaprağını yağmur tanelerine teslim etmemek için.

Ama yağmurun şiddetine dayanamadı gül..

Son yaprağınıda teslim etti kara toprağa.

Kara haber tez duyulu derlerde,duyamadı gül

Ve bir dahaki bahara açamadı gülleri, yeşeremedi yaprakları.
Bülbüle duyduğu özlem yağmurun içinde
boğulduuu
kayboldu
GÜL

-mercandede-