Yar Elinde Küle Dönüşecek...

Admin Mesaj Sayısı : 12855 Kayıt tarihi : 03/07/08

Yar Elinde Küle Dönüşecek Bir Yüreğin Siparişi Verildi Geceden

Tesadüf dibi delinmiş dünyanın, burcu burcu göz yaşı yarelendik. Bir sisin olağanca karanlığına parelendik. Daldıkça koca dehliz, daldıkça ateşten hareler bitti denilen umutların peşinde, son bir defa daha dilendik. Nefeslendik istiyorduk bir taze huzur, bir tatlı göz (y)aşı, gözleri gülen bir yare harelendik. Dil uzatılıyordu görkemli mabetlerimize oysa eksik mutluluklarımız vardı ve ben eksik bir grafikte mutluydum. Tılsımlı bir göz yaşı değince avuçlarıma, kan birikti sanıyorlardı bayram oluyordu onlara oysa mutluydum...

Peki neydi tesadüflerimiz, an’ı gelince yeşeren yakarış ağacımı. Sözün sessizliği neydi; iç konuşmalarım mı ya da bir karanlığın ürkekliği mi. Sınanıyorduk bilinmedik bir seslenişte. Kaç umut daha aç kalacaktı, kim bilir, elimden dökülen kirli gözler, dizimde ağrı oluyordu. Hangi akşama sığınsam, gün ağarıyordu gün ışığında an be an açıkta kalıyordu korkularım. Saklanabildiğim kadar saklanıyordum ben , çarşaf altlarında, vitrin köşelerinde. Unutuyordu hatırladıklarımı başımı çarpıp yer yüzüne, hafızamı kaybedip, savunuyordum kendimi. Sorumlu değilim sözlerimden, yaptıklarım bana ait değil...

Sadece sen vardın güzel olan bir tek sen. Kimliğini çıkaramadığım, hatırlasam canımı yakar sandığım, tüm gücümle hatırlamaya çalıştığım sendin. Sadece güzel olan sen, yolculuklarımda yalnızlığım, bir bilinçaltı, bir hayal, bir hayat kaybı, bir tesadüf işte diyebildiğim, sen vardın. Sislerin ardından yarıpta karanlığı, elimden tutacak olan ansızın, yine sen sadece güzel olan sendin diyordum, bir tek sen...

Kötü kalpli insanların düzmece fiyaskolarına rastladım, sahi neydi mutsuzluktan mutluluk çıkardıkları. Bırakıp gittikleri mi, gitmesini zorunlu kıldıkları mı, ardındaki zevk-i sefa. Akıtmaz mıydı gidene yüreğinden bir dökümlük kanı, sızı olmaz mıydı hiç, onun yüreğinden akıttıkları. Gece güne değmeden önce söyleyeceklerim var, gündüzden önce uyanmak başkadır. Gecenin o bitmeyen uğultusu içinde, rüzgarın ağaç yapraklarıyla seyri bir başka. Bir tek dalın bile kıpırdamadığı bu günlerde, gündüzle gece arası o tek anda bir ılık rüzgar eser ya, işte ondan bahsediyorum. Tüm şer kırıntıları gecenin karanlık kuşağında asılı kalmıştı. Ben günden önce uyanmıştım; bir hafiflik ve ince, hoş bir yalnızlık düşmüştü içime, kıvamı yerinde; acımında, yalnızlığımında, rüzgarımında...

Keyfime diyecek, öykümeyse söyleyecek söz kalmamıştı, sükutun en derini gelmeliydi acı bitince. Bir hafiflik ki öyle ince, öyle hoş bir sadelikti, ki lügatimde adına yalnızlıkta denirdi. İlk kez huzurlu bir gidiş uğurluyordum, huzurlu ölümlere yumuyordum gözümü tüm yaşanmışlıkların somurtan yüzüne inatla yaşayamadıklarımdan dövünmüyordum. Ölmüyordum bu kez rüzgar şiddetleniyordu iç sesimi duydukça. Korkmuyordum ölü bir aşk nefesini dualarla soluyordum, sonra uğurluyordum içimden, terk ediyordum bir bir acılarımı. En sevdiğime terk ediyordum acılarımı gizliden gizliye...

Mazot kokulu şehrin iç tabanlarına satıyordum düşsüzlüğümü, dilinden bir türlü düşmemişti öfkelerim. Anlatıyordu sorgusuz, sualsiz, kavgalarım bir tatlı tınıyla son buluyordu. Bestelenmemiş, nihavent makamında, açıklanmayan o tatlı nameyle aralanıyordu içimin labirentleri. Uyandığımda bir başı aklımda kalıyordu, bir de sonu bir rüyaya dönüşüyordu gerçek bildiklerim. Bir iç sesi savuruyordu dudaklarıma; boşver diyordu boşver kendine iyi bak, üzülme ve yorulma hayat bu, her şey bitip, çıkınca görüş kabininden; biteceksin, silineceksin, tekrar var olacaksın bensizliğinde...

Düşündüm, biraz daha geç kalmadan ve gece uyanmamışken. Ne kaldı bir damla gözyaşın kaldı mı kurguladığın koca okyanustan geriye. Kurudu dehliz, öyleyse boşver ölüme dönüp sırtını, ölümsüzlüğe aç kollarını Sana geldim de son olana. Kilitler açılsın ki yalan değil miydi ölümden başkası, bu sarsıntının sonu bir avuç kara topraktan ibaret değil miydi. Öyleyse neden bu vaktin darağacına asılmalar ve neden bunca hüzün nöbetleri, gülmeyi haram kılıp ruhumuza, kendimizi yaşarken bir ölü toprağına sermekte neyin nesi...

İmtihana tabi tutulan ruhu yönetecek güç nerde, hesabı sorulmaz mı sanırsınız akıtılan göz yaşlarımızın. Kula kul olmak yoksa (s)özümüzde, artık silkelenip kendine gelmeli kilitler açılsın. Gönül kavgasına son verilsin bu gece, hiç bir hayal, yalnızlığın pençesinde kıvranmasın, ölü bir nefesle son bulmasın masallar, kanlı bitmesin. Ardına bakamasın gidenler, sevinemesin mutsuz edişine, yar elinde küle dönüşecek bir yüreğin siparişi verilsin yeniden...

Sahte sözlere pahalı bedeller ödendi elbet. Kes bileğimi acımaz, kanımda mutluluk tufanı var, özlemlerimin bilincindeyken, karayele direnme gücüm var. Hiç bir sarsıntıya mahal vermeyecek, kağıttan ama taştan dirençli setlerim var. Hiçbir yıkıntıya boyun eğmeyecek ilahi gücün sesine nefesimi verdim bu gece yıkılmam, öyle huzurlu, öyle dingin; bir düşün içinde bir mutlu sonum var...

Yaralarımızın bir iç çöküşe sahne olmasına bu kez göz yummuyorum. Dilimde umutvari yakarışlarla, gönlüme sufle veriyorum, yar sesimi duysun diye, yar sesini duyuyorum. Yar hangi acıya yaren olmadı ki yüreğime düşeli, aşktan düş, aşka gel, aşklaş gel bu gece, sızılarım diniyor. Hepimiz bir iç tanığın kurbanıyız, öyle yakarış dolu, öyle muhafazakar ve öyle tanıklı. Şimdi ona mutluyum diyebilmenin şevki var içimde, hüzün kovan kuşlarına yuva yaptım, göçmesinler bu güz. Kanadına ekleyip yeni bembeyaz gülüşleri, yeni kayıt dışı seferlerde nihayet bulmalı bu düş. Emanet edip sevgiliye; gözlerime iyi bak diyebilmeli, bir son söz...

Gülay Sağlıcak

Selam Sevgi ve Dua ile...

Admin Mesaj Sayısı : 16821 Kayıt tarihi : 03/07/08

» Kırmızı Yakutlu Kule
» Senin Elinde...
» Yaşamak Elinde
» Küle Döndüysen, Yeniden Güle Dönmeyi Bekle…
» Nefsin Elinde İnceden Bir Elif...