Adım Yalnızlık...!
Hafif Hafif Yağmur Yağıyor...
Yollar Islanmış, Bir Sessizlik Kaplamış Her Tarafı...
Gidiyorum, Önümde Upuzun Bir Yol...
Toprağın Altına Sakladığım Parçalanmış Kalbimi Almaya Gidiyorum...
Biliyorum Parçalanmış; Ama Çok İhtiyacım Var Ona...
Onu Tek Parçalayan Ben Değildim...
Saklamadan Önce Biraz Konuştuk...
Yorulmuş, Onu Anlamayan Diğer Kalplerden...
Boş Bakışlardan Bıkmış Artık....
Şimdi Onu Almalıyım...
Çıkarmalıyım Oradan...
Çünkü Onu Sakladığım Günden Beri Hiç Ağlamadım...
Hiç Gülmedim, Sevinmedim...
Bir İnsan Neden Saklar Kalbini Hiç Düşündünüz mü?
Niye Aylarca Hiçbir Şey Hissetmeden Yaşamayı Seçer?
Bazen İnsan Kendini O Kadar Yıpratır ki!
Bazen O Kadar Yorulur ki İnsan Gözü Ne Geleceğini Görür Ne Geçmişini...
Bazen Öyle Üzülür ki Daha Fazla Dayanamaz Olanlara...
Onu En Çok Ben Kırdım...
Her Şey de İlk Ona Yüklendim...
Ama Kalbi Yokken Yaşamak Daha Zormuş...
Boş Bakışları Gösteren, Anlayışsız İnsanlardan Oluverdim Bir Anda...
Hepsini Biliyordum Aslında...
Alışırım Dedim Kendi Kendime Ama Aylarl Oldu, Alışamadım...
Gözlerim Yandı, Ağlayamadım...
Kaybettiklerimin Ardından Bağırmak İstedim, O Acı Cümleleri Kuramadım...
Velhasılı Ben Yüreğimsiz Yapamadım...!
Benim Adım: Yalnızlık ...
Soyadım: Kahır...
Doğum Tarihim : Seni Seviyorum Dediğim İlk An...
Ölüm Tarihim : Avuçlarımdan Seni Kaybettigim Zaman!
Alıntı
Anasayfa 
] 
