İnsanlığın Derdiyle Dertlenip Hüzünlenmenin Göstergesi Gözyaşı
(Cennete girmeyi hak eden müminler şöyle) derler: Bizden hüznü, tasayı gideren ALLAHa hamd olsun. Doğrusu Rabbimiz çok bağışlayan, çok nimet verendir. (35/Fâtır, 34) ALLAHı râzı etmeye koyulmuş müminin hüznü cennette bitecek. Bu gerçeği güçlendiren bir sözü de ALLAH Rasûlü vefatı sırasında başucunda ağlamakta olan Fâtımasına söylüyordu: Ağlama kızım, baban bir daha acı çekmeyecek! Evet, o güne dek hep acı çekmişti. Çünkü o çok şey biliyordu. Onun bildiğini bilen her kim olsa öyle yapardı. O da öyle demiyor muydu: Benim bildiğimi bilseydiniz az güler çok ağlardınız! Onun bildikleri bir yana, ya onun yaşadıkları? Hem yetim, hem öksüz. Ardından bir bir kaybedilen dayanaklar: Abdulmuttalib, Ebû Tâlib, Hz. Hatice ve peş peşe gelen evlât acıları, ölümleri. Tabii bütün bunları bastıran da nübüvvetin ağır yüküydü. Bu nedenle o çok ağlamış, az gülmüştü. Kan, ter, gözyaşı... Bu üç damla azizdir; bu üç damlanın karıştığı şey de azizdir. Neyin uğrunda olursa olsun, samimi olarak bir dâvâ uğruna dökülen kanların bile karşılıksız kaldığı görülmemiş. Ter de öyle; kim çalışarak ter dökmüş de karşılığını almamış? Bu ister mümin ister kâfir olsun, yasa herkes için geçerli, insan için diyor Kuran; İnsan için yalnız çalıştığının karşılığı vardır. (53/Necm, 39) Gözyaşı da öyle, zulme uğramış birinden dökülüyorsa o damla, düştüğü yeri yakacaktır. Bu üç damla bedeldir, bu bedel ödendiği zaman elde edilen şey meşrûlaşır. Kan, toprağın; ter, ekmeğin; gözyaşı, yüreğin bereketidir.
Ve gülüyorsunuz da ağlamıyorsunuz. (53/Necm, 60) Sahi, nasıl beceriyorsunuz bunu, diyor Kuran; imanınızın, Kuranınızın, coğrafyanızın esir edildiği, insanınızın mânevî bir soykırıma uğradığı, tüm değerlerinizin yağmalandığı, sayısız civanın yüreğinden vurulduğu bir ortamda hâlâ nasıl gülebiliyorsunuz, diye soruyor. Gerçekten, nasıl beceriyorsunuz bunu? Tabii ki, buna becermek demezler; gaflet derler, vurdum duymazlık derler, hamâkat derler... Eğer bilseydik Önderimiz Efendimizin bildiğini, çok ağlayıp az gülerdik. O yakîn derecesinde biliyordu gazabı, kahrı, cehennemi. Bu gerçeklerin ârifiydi O. Biz de bunları irfan derecesinde bilseydik Onun gibi yapacak, çok ağlayacak, az gülecektik. Evet, bilseydik göğsümüzde nükleer bir güç merkezi taşıdığımızı ve bunun her gün üzerine yağan günahlarla paslandığını, bu pası çözecek tek kimya olan gözyaşını bir umman gibi salacaktık gecelerin koynuna. Eğer bilseydik günah hedeflerini on ikiden vuran istiğfâr silâhının mermileri gözyaşıdır, gönlümüze gözümüzden bir ırmak bağlayacaktık. Eğer bilseydik duâlarımızı yüce makama tez ulaştırmanın en emin yolu onlara gözyaşından kanatlar takmaktır, Yunus gibi ağla gözlerim ağla, gülmezem ayruk diyecektik. Eğer erseydik sırrına Yevme lâ yenfau mâlun ve lâ benûn (O günde malın da evlâtların da faydası olmaz) ifadesinin, bir kalb-i selîme sahip olmak için, değil birkaç damla yaşı, bir çift gözü bile fedâ edecektik. Eğer bilseydik her gün en çok kullandığımız organların başında elimiz, zihnimiz ve kalbimiz gelir; bu üçü içerisinden de en çok kullandığımız ve kirlettiğimiz kalbimizdir. Onu pislik içerisinde koyduğumuz için, ALLAH korkusundan dökülen yaşlarla yıkamadığımız için hayıflanacaktık. Eğer imanın neler çektiğini onun yerinde olup anlayabilseydik, ağlayabilirdik. İhsan düzeyinde inansaydık ALLAH'a, azaba, ikaaba, mîzana, hesâba, gözümüzden yaş değil; kan akıtırdık. Öyle buyurmuştu ya Yesribli delikanlı için Rasûlullah (s.a.s.) Efendimiz: ALLAH korkusu, kardeşinizin yüreğini dağladı. Evet, bütün bunları anlayabilseydik, ağlayabilecektik. Melâli bilmeyen nesle âşinâ değiliz diyordu Hâşim. Biz âşinâ olduk ey şâir, hem de öylesine âşinâ olduk ki, bu İslâm irfanının nebevî yöntemlerini romantizm sayanlar bile çıktı içimizden. Hissizliğin, duygusuzluğun bir tek mâzereti var: Kalp katılığı; o da meşrû değil. Şarkı görmez, garbı bilmez, edepten yok pâyesi Bir utanmaz yüz, yaşarmaz göz, bütün sermâyesi. Anlayamayanlar, ağlayamazlar; hatta ağlanacak hallerine gülerler. İşte biz böyle olduk
alınti...ı..
Anasayfa 
] 
