Ahh Hayat Yükün Böyle Ağırmı Olur Hep...?
Ahh hayat yükün böylesine ağır, acıların böylesine çetinmi olur hep? Sen devam edemezmisin tekdüze.Huzurun sırları hangi ücra köşende saklı? Bu sırları çözmeye ömür yetecek mi dersin hayat? Yoksa özlemler içinde herşeye hasretmi kapanacak gözler.
Huzura vuslat ne zaman Rabbim? Ne katran rengi geceler bastırır içimdeki karanlığı, ne de beklenen güneş doğar ufuktan. Körlerin tutunduğu ipler misali hayat, umarak ama bilinmezliklere yürürüz. Her adımda ümitler ve korkular karışır birbirine. Bir alaca aydınlık belirir zaman zaman ufuktan, kalp işte bu sefer başaracağım inşALLAH diye heyecanlanırken, ne zamanki aydınlığa ulaşacağı son adımdır, apansız bulursun kendini karanlık bir çukurda. Ahh.... derim hayat ahh..... yine yaptın yapacağını. Yine tutunduğum iplerin adresi karanlık çukurlara çıktı. Yine kana kana içmek istediğim musluklar kuru. Bazen bir damlaya bile razı olacağım musluklar akmaz inatla akmaz asla. Ahhh.... derim hayat bilseydim bu kadar çekilmez oluşunu gelmezdim sana. sonra acı bir tebessüm belirir dudaklarımda, ne hayata gelirken yetki bendeydi, ne yaşarken yetki bende ne de bu yaşamı bitirecek yetki bende. Aciz ve fakir olarak dönerim tekrar kendime.
Bir teselli ararım bakınarak çevreme. Aynılardan bir aynı olduğunu görürüm aslında hayatın. Görünüste fizik aynı, mutlulukla gülen gözler,kederle çatılan kaşlar aynı. Aynı kapılardan girip çıkar insanlar, aynı gözle görür aynı yürekle hisseder. Açlıkta yiyecekler aynı susayınca su. Sokak satıcıları hep aynı bağırır, vitrinlerin dekorları aynı. Doğan bebekteki sevinç, ölenin ardından yakılan ağıtlar aynı. Yasanan mekanlar hep dört duvar, ölünce mezarlıklar aynı. Herşeyin aynı olduğu bu alemde, bu kadar ortak noktada buluşan insan neden her bireyde yaşananlar farklı farklı.Neden anlayamazki insan bir diğerini. Neden esirger insan insana verebileceklerini. Neden hep aydınlığında yürüyeceği ışığı ararken kendisi ışık olmayı unutur. Neden merhamete şefkate bu kadar ihtiyaç duyarken kendisi bunları unutur. Neden hep versinler diye umarken vermeyi unutur. Neden anlaşılmayı bu kadar isterken anlamayı unutur. neden sevgiye bu kadar ihtiyaç duyarken, baskalarınında onun sevgisine ihtiyacı olduğunu unutur?
Ey insan, sevdiklerini kendi eliyle karanlığa uğurlayan, arkasındanda oturup timsah gözyaşlarıyla ağıtlar yakan insan. Tarih hep tekerrürle akıp gidiyor hayatımızdan, acılar baki ama asla ders almadan.
Rabbim ne olurdu insanlar bu denli zalim, yaşam bu kadar acımasız, duygular böylesine çılgın olmasaydı. Düşlerim değisşrdi belki o zaman. O katran rengi gecelerimdeki karabasan kalkardıda üzerimden, pembe düşler görürdüm. Bütün renkler kendi renginde olurdu. Yeşilin rengi yeşil bulutta hep maviler. Sular tadına varılan, içtikçe kanılan. Hüznün kasveti kalkardı yanaklardan. Çocuklar görürdüm çocukluğunu doyasıya yaşayan. sevgiye dostluğa kanmış insanlar her bir sokaktan.
Acının adı paylaşmak,mutluluğun adı sevmek,olurdu...
Soyunurdu sevgi kenbdisini lekeleyen,gösterişten,yalandan,menfaatten,riyadan...
Geriye sadece kendisi kalırdı ve sevginin adı gerçekten sevgi olurdu....
Selam Sevgi ve Dua ile...
Anasayfa 
] 
