Bir ayağı içeride bir ayağı eşikte yaşamalı insan
Vedayı gün gün yeşertmeli gözünde
Pamuk ipliğiyle bağlıyız dünyaya
Ha koptu ha kopacak kim bilir
Bir ayağı burada bir ayağı orada yaşamalı insan
Gözlerini ne geçmişe ne de geleceğe dikmeli
Oturup yaşadığı âna su dökmeli insan
Yeşertmeli kalbinden başlayarak çevresini
Bir gölge olsun için hem kendine hem insanlığa
Gözlerini yaşadığı âna dikmeli insan
Aynalarla her zaman dost olmalı insan
Hem dünyanın hem kendinin sırrına vakıf olmalı
Geçmesini bilmeli aynaların sırlı yüzüne
Defterini kirlerden arındırmasını bilmeli
Son menziline ulaştırsın diye atına su vermeli insan
Yalnızlığı gül bahçesine çevirmeli insan
Oturup kalbiyle komşu olmasını bilmeli
Çağırmalı bahçesine dünyanın bütün kuşlarını
Kalbini de katıp onların yanına
Dünyadan bir kuş olup gitmesini bilmeli insan
Hazinelerini iyi kullanmalı insan
Eşinden dostun daha ileri kelimeler edinmeli
Onlarla ulaşmalı insanlarının kapısına
Onlarla çıkmalı Yaratanının karşısına
Kelimelerine sevaplar yüklemeli insan
Kapısını hep aralık tutmalı insan
Doğan güne de güneşini örten ölüme de
Elleri titrememeli ölüm yazarken mısralarına
Dili sürçmemeli kendi ölümünden söz ederken
Bir eli hayatta bir eli ölümde yaşamalı insan
Cemil Erdem
Anasayfa 
] 
