Hasret...
İnsan, her zaman sevdikleriyle birlikte olamayabiliyor...
Hayatın kanunu bu…
Ya sevdiklerin senden önce bu dünyadan göçüp gidiyor ya da bu hayatta hasretlik yaşıyorsun…
Dedim ya…
Hayatın kanunu bu…
Ama biliyoruz ya hayatta sevdiklerimiz…
Biliyoruz ya sağlıkları iyi…
Duyuyoruz ya seslerini…
Soruyoruz ya “Bugün nasılsın” diye…
“İyiyiz cevabını” veriyorlar ya…
Bu bile yetiyor insana…
Diyorsun, “Çok şükür hayattalar, yaşıyorlar ve sesleri de gayet iyi veya en azından iyi geliyor”…
Görüşmeyeli aylar geçtiğini ve görüşmek için bu geçen zamandan daha fazlasının geçmesi gerektiği gerçeğini anımsıyorsun…
O zamana kadar sadece fotoğraflarla yetinmen gerektiği gerçeğini de…
İş, güç derken, insanın aklına geliyor sevdikleri…
Hele bir de bu yazıyı yazdığım anda açık olan “Olmasa mektubun” adlı şarkı varsa kulağında…
İnsanın gözyaşlarına hakim olması bile imkansız hale geliyor…
Özlüyor insan uzaktaki sevdiklerini…
Hele bir de uzakta olan insan, hayatta en çok sevdiğin ve değer verdiğin kişilerden birisi ise…
Mesele ailesiyse…
Mesela sevgilisiyse…
İnsan özlüyor…
İnsan ağlıyor…
İnsan, “Keşke yanında olabilsem” diyor…
İnsan, doğumgünü hediyesini alıp vermek istiyor sevdiğine…
Yanaklarından öpmek istiyor…
Ama bir yandan da biliyor, o yanakları öpebilmek ve hediyesini verebilmek için aylar geçmesi gerektiğini…
İşte o aylardan ilkindeyiz…
Ve yılın bu ilk ayında yeni yaşına girecek olan bir sevdiğimin doğum gününü şimdiden kutluyorum…
Senin varlığın bile bana yetiyor…
Sesini duymak bile bana yetiyor…
Bana güç veriyor…
İyi ki varsın…
İyi ki varsınız…
Erden Özkant
Anasayfa 
] 
