Yalnızlığımın Ortasında...
Ayrılığa bugün tamamıyla teslim oldum gerçekten de!
Bırakmayacağına inandığım tek bir umudun da gidişiyle…
O kadar aceleci ve aniydi ki neye uğradığımı anlamadığım bir hal içerisinde susuz, uykusuz, nefessiz kalmıştım.
Bu, ansızın yalnızlaşmakmış.
Ağlamakmış çocuk gibi içten içe. Çarelerin içinde çaresiz kalmakmış.
Susamakmış daha doğrusu sorgusuz sualsiz; durdurulmakmış, zorlanmakmış.
En amansız şeylerde cevapsız sorularla boğuşmakmış. Hesaplaşmakmış baktığın aynalarda kendinle, benliğini tanıyamamakmış.
En büyük şans görürken meğer ki hayatımın kocaman şanssızlığıymış.
Kısacası kahrolmakmış, ne kadarda acıymış.
ALLAH’ım! Sonsuz inanç içerisinde ben yüreğimdeki saltanata başkaldırıp isyanlarla boğuşmuşum. Anladım ki zormuş, anladım ki kısasa kısasmış her şey.
Yaşanmışlıkların yabancılığıymışım.
Kendimi kandırdığım tüm bu sözler koca bir boşlukta şimdi.
Bu yük yüreğime çok ağır geldi.
Amansız olsun gidişin gibi dönüşünde. Bak hala umut var belki diye! Böyle kayıtsız olmamalı, eli kolu bağlı bu hallerime…
Duyulmuyor belki çığlıklarım, görülmüyor çırpınışlarım.
Ama umutsuz; yangınım, alev alev sadece kendine zarar veren ya da buzlar gibiyim tüyleri diken diken eden…
Yalnızlık iliklerime kadar… Haydi, artık umutsuzluğumun son umudu dön çok geç olmadan…
Nermin Uyan
Anasayfa 
] 
