İnsanlar Gördüm...
İnsanlar gördüm, hepsinde hürmet.
Dört bir yana dağılmış akisleri.
Bu ne tevazu, ne nezaket.
Yüzlerine yansımış hisleri.
İnsanlar gördüm, hepsinde sabır.
Kayalarda biten, çınar misali.
Umutlanır onlarla, gelecek asır.
Dikenlerin arasında, gül misali.
İnsanlar gördüm, saf mı saf.
Görevlerinde oldukça mahir.
Evlerinde olurlar saf saf.
Batıllar olur, onlarla tahir.
İnsanlar gördüm, nurlu mu nurlu.
Sayısız dokunur, suya tenleri.
Akilâne zihinleri huzurlu.
ALLAH razı olsun, der; sevenleri
İnsanlar gördüm vefakâr.
İzleri bizlere evladiyelik.
Kor yürekleri cefakâr.
Tek efelikleri; efendilik.
İnsanlar gördüm Rabbani.
Gönülleri kıtalar dolaşır.
İnanmayana da açık evleri.
İnayette meleklerle yarışır.
İnsanlar gördüm gurbetlerde.
Sılada anaları ağlaşır.
Terini döker mekteplerde.
Sohbetleri dualara karışır.
İnsanlar gördüm, birçokları genç.
Tuzaklara hiç kanmadılar.
Samimiyetleriyle gelir, gönenç.
Tenezzül edip aldanmadılar.
İnsanlar gördüm israf etmeyen.
Tesir edemez üzerlerine ahir zaman.
Tamahkar olmayan, rahmetle yetinen.
Sızıntısıyla aksiyonlarındadır zaman.
İnsanlar gördüm insan gibi.
Üzerimizde Samanyolu gibi parlayan.
Sünneti de yaşarlar, iman gibi.
O burç ile korunur, bazen cihan.
İnsanlar gördüm, ağlarken de gülümseyen.
Omuzlarında kocaman bir hizmet.
Onlarla çağlar, çabalar, ağlar; gülen.
Işık ile, gönül ile büyür bu servet.
İnsanlar gördüm, sofralarında tat.
Gazeteler üzerinde yemekleri.
Belli ki yol göstermiş, bir üstat.
Risalelerle dolu, kütüphaneleri.
İnsanlar gördüm, altın bir nesil.
Alay alay geçecekler huzurdan
Yürür önlerde binlerce nebil,
Gururu ile ümmeti olmaktan.
İnsanlar gördüm, parçası olamadığım.
Her yerde karşıma çıktılar.
Katılamasam da; alkışladığım.
Gözlerimde daim bir yaş bıraktılar.
Umut Köksal
Selam Sevgi ve Dua ile...
Anasayfa 
] 
