Gönül ile aklı koydum kafese,
Biri; «Ümit» diyor, biri; «Kes!» diyor.
Çırpındıkça kaldım nefes nefese,
Biri; «Dayan!» diyor, biri; «Pes!» diyor.
Elim-kolum bağlı dursam burada,
Râzı olmaz, işkence var sırada.
Aman dostlar, kaldım iki arada,
Biri; «Çekiç» diyor, biri; «Örs» diyor.
Acıyla bilenip hıçkırmalıyım,
Paslı zincirleri ben kırmalıyım.
Çıkıp gerçekleri haykırmalıyım;
Biri; «Konuş!» diyor, biri; «Sus!» diyor.
Yüreğim yandıkça döndüm akkora,
Sabrım demir aldı, yelkenler fora.
Gitmek istiyorum çok uzaklara,
Biri; «Aman!» diyor, biri; «Es!» diyor.
İçimdeki cevher bir değil iki,
Her an birbiriyle savaşta sanki.
Ne zaman biter bu yaman çelişki,
Biri; «Sabır» diyor, biri; «Yas» diyor.
Gönül ile aklım sırdaş olunca,
Birbiriyle can arkadaş olunca,
Zor günümde bana yoldaş olunca,
Her gören; «Bir canda iki süs» diyor.
Bestami YAZGAN
Anasayfa 
] 
