Zafer Gideninse Aşk Kaybedenindir...
Kendimi firakın dağlarına vurdum. Aklanmayan bir siyahın türküsü anlatır beni, Ferman seninse yalnızlık benimdir. Issız bir coğrafyada solarken maviliğim. Yüreğimi kesen
bozkır ayazı, gözlerini üşüyor… Her aşkın hükmünde darağacına asılıyor, kurduğum bütün hayaller… Adının yangınında titriyor, suskunluğum… Yükü ağır bir sessizliğin kuşatmasına vuruyor gölgeler. Ben susayım ama sen dinleme!
Çünkü bitmiyor, bu düşperest gölge oyunlar hep solumdan yazıyor yazıcılar, vebalimin günahkâr çığlığını… Yıldızların ucundan sarkarken hüzünler, bileti yokluğuna kesilmiş bir yolculuğa düşüyor kalbim… Uykusuzluğun bağrında büyüyen kahrım cam kırığı bir iç yolculuğun göğsünde kanıyor. Göğün perçemine tutunan eşkıya yüreğim son bir
gülümsemeyle bakıyor aşka, çöllere düşmek için.Kalbimin girdabında, varoşlar arabesk bir hüznün tınısında. Kendi çaresizliğinden kanatsız yarınlar doğururken ateşe veriyorlar, dudağımda son tebessümü kalmış en güzel yıllarımı…
Yalnızlığın koynunda kimsesizliğim, geceye hüzün satıyor. Islak bir firara meylediyor bakışlarım, susuyorum… Çok geçmiş bir dünün en boş an’ıydı, sanırım. Şairane bir üslupla kanatmıştım, yarınlara adanmış öyküleri. Bu yüzden hiç olmadı bugünü, ömrümün, şimdisi yok… Zaman çıkmazında perdesi indi bu oyunun hiç alkışlanmayan bir sonun başlangıcında, zamansızım…
Figüranlığım seyircisiz… Yine de en iyi yalnızlık ödülünü giderken bıraktığın ayak izlerinden alıyorum… Paranoyak bir ilhamın peşine düşüyor kimsesizliğim harfleri tutuşturulmuş kelimelerle süzülüyor geceye, şiirler… Ulan düşleri bile pahalı bu kentin!
Hep yürek üstü düşüyorum aşka… Öznesiz bir bitişin üstüne devriliyor sancılarım
Ve yaralarıma tuz basıyor, hatırımdaki hatıralara değince adın… Aşk diyorum sonra
Ömrümün en büyük imla hatası! Yoksunluğunda deliren düşlerim ömrün infazına cellât bileniyor. Gülüşlerime kefen diken gidişin can ortasından vuruyor kimliksiz benliğimi…
Sevdası şah damarından kesilen Kays çöl kuraklığı bir yalnızlığın kanamalı hıçkırığıyla
gözbebeklerimde ölürken Mecnunlaşıyor, her gece… Düşlerden en güzel düşüşleri
beğeniyor kendine Leyla, utancından… Ama hiçbir intihar yetmiyor soluğumun sonuna,
baygın bir titremeyle sarsılıyor takatim. Gözlerimdeki karanlık hüzzam, efkâr direniyor…
Anla işte; bilekleri kesilmiş bir hayatın sonunda değil öle öle yaşadığım nefeste başlıyor aşk. Ve sürgün bir intihar kokuyor… Şahit ol ey acı! Severken ölmeyi en iyi ben
biliyorum… Adımı ayrılığın başlığına kazıdığımdan beri büyük harflerle acıyor solumdaki yara… Ağlayamadığım bütün sözcükler içimde kaldı. Şimdi suskunluğumdan sızıyor efkârımın yürek işgali. Hiçbir veda, insaf etmiyor sızlanmalarıma yüreğimi bıraktığım düşlerden taşıyor ahım… Sendeki muzaffer gidiş, kırık bir aşk bıraktı bahtıma…
Ve ben sana, son bir gayretle tırmandığım firak dağlarının zirvesinden öle öle aldığım son nefesle sesleniyorum: “Zafer gideninse, aşk kaybedenindir”
Arif Onur Solak
Selam Sevgi ve Dua ile...
Anasayfa 
] 
