SEVGİDEN NEFRETE..
Doğduğumuzdan yana bir çok sevgiyi gördük ve tattık. ALLAH sevgisi.. Anne, baba sevgisi.. Evlat sevgisi.. Arkadaş sevgisi.. Vatan ve bayrak sevgisi.. Hayvan ve doğa sevgisi..
Ve bunlardan farklı olarak Aşkı tattık bir çoğumuz.. Kaçımız bitmez dediği Aşkı hala yaşıyor? Yaşayanlar ne şanslı, bence her an Allaha şükretmeliler.
Zira bu Aşk öyle menem birşey ki canlar bile alıyor. Yürekleri körleyebiliyor en iyi haliyle, canları yakıyor.
Bir çok yerde buna ait yazılar okuyorum zaman zaman. Haksızlığa uğrayan acı çektirilen insanlar. İnsan birçok şeyi yaşamalı bu hayatta, ama ölesiye sevgisinin ölesiye nefrete dönüşmesini yaşamamalı. Hele duygusal biriyse bu travmadan çıkmak ve eskisi gibi olabilmek çok zor.
Senelerce verilen emeğin, senelerce yüreği kavuran o sevginin, hayattan payımı aldım düşüncesinin, bu mutluluğu tatmanın büyük bir haksızlık sonrası nefrete dönüşebildiğini yaşamamalı bir insan. İnsan bu kadar aldanmamalı ya da...
Bir insan bir insana bunu reva görmemeli. Geride binlerce yıl var yaşanmış, büyük ihtimal şu an dünyada yaşayandan fazla toprağın altında yok olmuş insan var..ne kaldı geriye? Ne için?
İnsan doğmak kolay ama insan olmak ne kadar zor.. Doğruların adını koymak, yaşamın "insan" gibi olanlarını tercih etmek. İnsanı tüm varlıklardan ayıran özelliklere sahip olabilmek bu kadarmı zor bu dünyanın nimetlerini yaşamaya çalışma çabasında?
alıntı
Evet öyle akıl almaz, öyle ummadığınız şeyler oluyor ki sevginin yerini başka şeyler çok rahat alabiliyor. İnanıyorsunuz, güveniyorsunuz, tüm kapılarınızı kapatıyorsunuz ve yerle bir bırakılıyorsunuz..acı değil mi?
Kesinlikle hayata şekil veren bizleriz, bizlerin tercihleri
selam sevgi ve dua ile...
Anasayfa 
] 
