İmanın Verdiği Huzur
Olur ya, kişinin inancı yoktur, ateisttir.
Ona göre, Allah, peygamber, din, iman, helâl, haram ve âhiret yoktur.
Ne varsa bu dünyadadır. Hayat mücadeledir. Yaşamaya bakmalı, elde fırsat varken dünyadan alabildiği kadar almalıdır. Fazla ince düşünmemeli, ölümü, ihtiyarlığı hatırlayınca da, kafayı çekerek efkarı dağıtmalıdır.
Böyle yapanlar, netice itibariyle delikanlılıktan itibaren, dünya işleri rast giderse, sıhhat ve varlıkları da iyi ise, beş-on sene sorumsuz, keyfemâyeşâ ömür sürer, hayattan yalan da olsa, kısmî bir lezzet alırlar.
Sonra nazik vücutları hastalıklara vatan olur, dertler sıraya girer. Ağaran saçların, bükülen bellerin, ağırlaşan kulakların, dökülen dişlerin ve her gün ölüm darbesiyle yanından uçup gidenlerin ihtarı ile korkunç bir ümitsizliğe duçar olurlar.
Bir zaman da, "İsmim yaşasın, belki tarihe geçerim" diye, bekayı boş hayaller içinde ararken, ejder ağzı ve yokluk kapısı olarak kabul ettikleri, kaçınılmaz sonun neticesi olarak kara toprağa gömülür giderler.
Bütün hayatlarının, mal, rütbe ve makamlarının beş para etmediğini bir güzel anlarlar. İnanmadıkları mahkeme-i kübraya hesap vermeye giderler.
Diğer bir kısım kimseler de vardır ki; inanırlar, "ALLAH var, âhiret var, kitap var, peygamber var, din var, mahkeme-i kübra var" derler. Yani Müslümandırlar. Bununla birlikte inandıklarını yaşamazlar.
Bu durumda olan bir kimse, haram olan işleri işlemekten ve farz olan yükümlülükleri yerine getirememekten kaynaklanan bir huzursuzluğun içerisindedir.
Otobana ters giren ve bunu bile bile yapan, radara yakalandığını anlayan, bile bile kırmızı ışıkta geçen bir sürücü, eğer trafikçe gözlendiğini bilse, o kimsenin huzurlu olduğunu söyleyebilir miyiz?
Demek oluyor ki, haram, günah ve isyanlar ile, her gün, beş defa terk edilen farzlar, kişinin huzurunun kaçmasına yeterli sebeptir.
Bir taraftan, dininin ve inancının "Sen bir Müslümansın! ALLAH'ın kesin olarak haram kıldığı, Peygamberimizin lanetlediği, şu habis içkiyi nasıl içersin?" gerçeğini kendisine haykırırken, diğer taraftan nefis ve şeytanın ve kötü arkadaşlarının, "Boş ver, dünyaya bir kere gelinir. Şimdi iç, sonra tövbe edersin!" demesi, hatta bazen de, şeytanın, "Bunu adam gibi iç, az içersen bir şey olmaz" gibi telkinlerle vicdanında, ALLAH'ın emir ve yasaklarını sorgulamaya kalkışarak imanıyla oynaması, hele hele bir de sarhoşluk sebebiyle, meydana gelen acı olayların faturasının gelmesiyle, içine düştüğü ruh ortamında kişi huzur bulabilir mi? Elbette vicdanen rahatsız olacaktır.
Haramlardan aldığım sandığı zevkin ve keyfin çok ötesinde ıstırap ve sıkıntılara uğrayacaktır. Çünkü, tutarsızlık ve manen yalpalama, daima üzüntü ve bela getirir.
İnsanların günah işleye işleye zaman içinde kararan kalpleri, onları iman nurundan mahrum kalacak hale getirir. Allah korusun, birinci örnekte olanların safına katılmak tehlikesi içine girerler. Eğer tövbe eder, ALLAH'a kulluğa dönerlerse kurtulurlar.
Bir üçüncü grup daha vardır ki, din ölçüleri içerisinde onlar bahtiyardırlar ve ALLAH'ın sevdiği kullar araşma girerler. Kalpleri, kafaları aydınlık, vicdanları temiz ve rahattır. Onlar, inandıkları gibi yaşar, davrandıkları gibi inanırlar.
Sonsuz gibi görünen bu muhteşem kâinatın ahenginin farkındadırlar. Yaratıcılarının kim olduğunu bilirler. Bütün canlı ve cansız varlıkların, bitkilerin ve hayvanların, meleklerin ve ruhanilerin Ona itaat ettiklerini bilirler.
İman ederek, ALLAH'a kul, Peygambere ümmet, Kur'ân'a hizmetkâr olmayı en büyük saadet vesilesi sayarlar.
Bütün belaları, kazaları, hastalıkları, ölümleri iman sayesinde, teslimiyetle kabul ederler. Ölümle yok olup kaybolmayacaklarını, uğradıkları haksızlıkların mutlaka telafi edileceğini, eğer hataları varsa bunun da karşılığını göreceklerini çok iyi bilirler ve ona göre hareket ederler.
Başlarına gelen nahoş şeylerden dolayı, evvela kendilerini sorgular, tövbe eder, sonra da telafi yoluna giderek Allah'tan af dilerler.
Kendi nefis ve arzularını değil, ALLAH'ın emir ve rızasını esas alırlar. ALLAH'ın, onlara bütün meşru zevk, istek ve ihtiyaçlarını, lüzumu kadar helal yoldan bahşettiğini bilirler. Onun rızası dairesinde yer, içer ve şükrederler, israf etmezler.
Demek ki, insanın ALLAH'a karşı üç tavrı var:
Ya tamamen inkar edecek, ebedi karanlığa gömülecektir.
Ya inanacak, fakat emir ve yasaklara aldırmadan, egoistçe, nefsanî, sıkıntılı bir hayata talip olarak âhirette de yanlışlarının cezasını çekecektir.
Ya da ALLAH'ın maddi, manevî kanunlarına itaat edecek, kâinata, Kur'ân'a, İslâma uyum sağlayarak iki cihanda mutluluğa erişecektir.
Dünya asansöründe, herkes hangi katın düğmesine basacağına kendisi karar verecektir
Alıntı
Anasayfa 
] 
